Dorsoduro

Cultuur ligt voor het oprapen

  • Home
  • Dwarskijken
  • Muurmuseum
  • Poëzie
  • Op zoek naar Schwind
  • Contact

Muurmuseum: Jan Cremer

30 juni 2020 door Peter Zunneberg

Jan Cremer, EnschedeDon’t judge a book by the cover, luidt een Engels gezegde. In Enschede staat een gebouw waarvan je zou kunnen zeggen Don’t judge a building by the cover of a book. Beetje cryptisch misschien, maar het komt erop neer dat er een gebouw staat waarvan de muren zijn vormgegeven met een boekcover.
Op zich viel daar wel iets voor te zeggen. In 1907 werd het gebouw opgetrokken langs de spoorlijn van Enschede naar Lonneker, als onderdeel van textielspinnerij de Bamshoeve. Die sloot in 1973 haar deuren en het gebouw, dat vanwege de opslag Balengebouw werd genoemd, raakte in verval.

Enschede, Jan CremerIn 2000 verwoestte de vuurwerkramp een groot deel van de wijk Roombeek. Na de wederopbouw ontstond het idee om in het Balengebouw een museum te vestigen gewijd aan de in Enschede geboren schrijver-kunstenaar Jan Cremer. Het is dan ook zijn portret dat enkele tientallen keren zichtbaar is op de muren van het voormalige Balengebouw, zittend op zijn motor, uitdagend in de camera kijkend. Precies zoals hij in 1964 op zijn boek Ik, Jan Cremer staat afgebeeld. Het omslagontwerp was van Cremer zelf, met de beroemde foto gemaakt door de Amsterdamse fotograaf Wim van der Linden. Misschien is Cremer ook wel betrokken geweest bij de vormgeving van zijn museum.

Alleen … dat museum is er nooit gekomen. Na de voltooiing van de renovatie van het gebouw door de architectenbureaus SeARCH en OMA, bleek al vlot dat een Jan Cremermuseum problemen zou krijgen met de exploitatie, waarna het plan werd afgeblazen. Het Balengebouw kwam ik 2017 in handen van Twentsche Courant Tubantia, die er de stadsredactie onderbracht en onderdak bood aan de lokale omroep. Wie nu het Balengebouw beoordeelt naar de cover, komt dus bedrogen uit.

Filed Under: architectuur, fotografie, Muurmuseum Tagged With: Enschede, Jan Cremer

Dwarskijken: Van Gogh op Ibiza

29 mei 2020 door Peter Zunneberg Leave a Comment

Vincent van Gogh, Caféterras bij nacht

Caféterras bij nacht dacht ik toen ik eind april een foto zag in De Volkskrant bij een artikel over toerisme in coronatijden. Het perspectief met de nadruk op de linkerkant van de straat, het blauw van de nacht, het geel (bij Van Gogh het café, op de foto de jurk van de vrouw rechts), zelfs de keitjes roepen het schilderij in herinnering. Het kan haast niet anders of fotograaf Leo Vogelzang moet dit ook hebben gezien, toen hij de foto maakte op Ibiza, ver voor de crisis toesloeg. Merkwaardig is wel dat zijn foto nu alleen nog te vinden is bij de Blendle-versie van het verhaal. Op de site van de Volkskrant is een andere foto van hetzelfde straatje, met zelfs dezelfde mensen links aan het tafeltje bij het artikel geplaatst, zonder dominant geel. En dus ook zonder van Gogh.

Filed Under: Dwarskijken, fotografie, schilderkunst Tagged With: Vincent van Gogh

Dwarskijken: Spiegel

14 mei 2020 door Peter Zunneberg

Dwarskijken, spiegel, Joost Swarte, Brassaï

Jarenlang hing De spiegel van Joost Swarte boven de schoorsteenmantel. Het is een geijkte plek voor een spiegel en daar speelden we mee. In de tekening van Swarte zien we een man zittend op een bank. Hij heeft een woeste blik in zijn ogen, zit verwoed te roken en trekt vertwijfeld aan zijn stropdas. Waar hij naar kijkt kunnen we niet zien. Maar tegelijkertijd zien we het wel. Achter de man bevindt zich een wandhoge spiegel, waar we een stel zien dansen. De vrouw heeft de man stevig om zijn nek geklemd en een andere conclusie dan dat ze elkaar zoenen is niet mogelijk. Verder naar rechts betreedt een kelner de ruimte met een fles champagne, terwijl er, zo zien we op de tafel voor de man op de bank, alleen maar bier gedronken is. De kelner ziet het dansende en zoenende stel en schat de situatie juist in: trouble!
Waar Swarte slechts een klein deel van de ruimte tekent, kunnen we het hele verhaal begrijpen via de spiegel. Daarbij is het perspectief van de tekenaar zo dat hij zelf niet wordt weerspiegeld.

Fotograaf Brassaï fotografeerde rond 1930 een verliefd stel in een klein café in Parijs. Hier niet één wand met een spiegel, maar twee. Brassaï koos voor een hoek van ongeveer 45 graden, waardoor hij het stel in het café zag, de man in een spiegel en de vrouw in de andere. De man zien we schuin op zijn achterhoofd, maar via zijn spiegelbeeld weten we toch hoe hij eruit ziet. De vrouw kunnen we wel in haar gezicht zien. Van haar is het juist de verliefde blik die nog een keer herhaald wordt.

Vanochtend besprak Hans Aarsman in De Volkskrant een foto van Véronique de Viguerie. Mijn eerste gedachte was hé een spiegel. Het rare vertekende kader, de gedrongen gestalte van de vrouw met de stofzuiger, als je jaren naar Joost Swarte hebt gekeken is het nog niet zo gek.
Dwarskijken, foto, Aarsman Collectie
Maar het slaat natuurlijk nergens op. De oude vrouw, de ronde tafel met het blauwe kleedje en de twee waterflessen ontbreken in wat het spiegelbeeld zou moeten zijn. En hoe is het mogelijk om in een spiegel de onderkant van wat waarschijnlijk een opklapbed is, te zien, terwijl dat zich overduidelijk achter de schuifdeuren bevindt? Maar juist door dat bed, dat de ruimte waar de ene vrouw aan tafel zit en de andere stofzuigt, in tweeën deelt, lijkt het alsof er een soort lambrisering is waar een spiegel op rust.

Het bewijst weer eens hoe kunst een referentiekader in het dagelijks leven kan worden.

 

Filed Under: Dwarskijken, fotografie, tekenkunst Tagged With: Brassaï, Joost Swarte, Véronique de Viguerie

Dwarskijken: Eulalia

20 april 2020 door Peter Zunneberg Leave a Comment

Dwarskijken, John Willam Waterhouse, Eulalia

“Never the same again? … One of the last visitors to the Tate Modern before it closed during the Coronavirus outbreak. Photograph: Jill Mead/The Guardian”, was het onderschrift bij de foto links. Was het een spontane actie van de vrouw in het museum en was fotografe Mead op het juiste moment op de juiste plek? Of heeft Mead de vrouw gevraagd om even te gaan liggen om een foto te kunnen maken die herinneringen opriep aan het schilderij rechts. Ik denk het laatste.

Op het schilderij zien we de heilige Eulalia, geschilderd door John William Waterhouse. Eulalia geldt als de jongste heilige in de katholieke kerk. Als meisje van dertien en opgevoed in een christelijk gezin trok zij in het Spaanse Merida in 304 in een Romeinse rechtbank het beeld van een godheid omver. Ze werd gevangen genomen, gemarteld en ze stierf als martelares.
Waterhouse maakte dit schilderij in 1865. Het perspectief dat hij als schilder inneemt maakt het zo opzienbarend. Zoals de dode Eulalia hier ligt, daar zijn in de kunstgeschiedenis geen vroegere voorbeelden van. Achter haar staat een Romeinse soldaat en achter hem gaat het gewone leven door. Zo ziet martelaarschap er uit. Om dat te benadrukken laat Waterhouse een tiental duiven als het ware rouwen om Eulalia.

Het is misschien overdreven om het martelaarschap te noemen, maar de sluiting van musea voelt voor sommigen als een enorm offer. En dat heeft Jill Mead met deze foto op een even eenvoudige als doeltreffende manier weergegeven.
Overigens is de naam Eulalia afkomstig uit het Grieks en betekent zij zoveel als: Zij die wel spreekt. Nomen est omen zullen we maar zeggen. Want het gaat net zo goed op voor de heilige als voor fotografe Jill Mead.

Filed Under: Dwarskijken, fotografie, schilderkunst Tagged With: Eulalia, Jill Mead, John William Waterhouse

Dwarskijken: Willy Brandt en Him

15 april 2020 door Peter Zunneberg Leave a Comment

Maurizio Cattelán, Him, Willy Brandt, Warschau

Het was een iconisch moment op 7 december 1970. De Duitse bondskanselier Willy Brandt, op bezoek in Warschau, maakte een knieval en herdacht zo de slachtoffers van het nationaal-socialistisch bewind, die vielen bij de opstand van het Getto in Warschau in 1943. Het was een gebaar van verzoening dat leidde tot een verzoeningspolitiek tussen West- en Oost-Europa. Helemaal onomstreden was het gebaar niet, want het betekende ook dat West-Duitsland definitief afstand deed van de Duitse gebieden die voor de Tweede Wereldoorlog nog als Duits werden beschouwd.
De knieval is op die zevende december uitgebreid vastgelegd. Brandt is op foto’s te zien en profil, nagenoeg frontaal of zoals hier in driekwart. Wie destijds de foto’s hebben gemaakt, is niet te achterhalen. Als bron worden grote persbureaus vermeld. Overigens is Brandts knieval niet alleen fotografisch vereeuwigd, maar ook – vanuit een andere hoek – op een monumentale plaquette die nog altijd in Warschau te zien is.

In 2001 maakte de Italiaanse kunstenaar Maurizo Cattelan Him, een beeld van een schooljongen in gebed, maar met het hoofd van Adolf Hitler. Was het werk van Cattelan in die tijd al provocerend – denk aan La nona ora uit 1999 waarin paus Johannes Paulus II getroffen wordt door een meteoriet – met Him gooide hij er nog een schepje bovenop door het beeld uitgerekend in Warschau in het voormalige getto ten toon te stellen. In houding vertoont het beeld grote gelijkenis met Willy Brandt, ruim dertig jaar eerder. Het grootste verschil zit hem in de blik. Waar Brandt deemoedig en respectvol het hoofd naar beneden buigt, blikt het Hitlerbeeld bijna uitdagend omhoog, waar in een gebed doorgaans de ogen juist gesloten zijn. Cattelan verklaarde zelf ooit over het beeld: “Hitler is pure fear; it’s an image of terrible pain. It even hurts to pronounce his name. And yet that name has conquered my memory, it lives in my head, even if it remains taboo.”

Sinds ik de foto van Willy Brandts knieval zag, kan ik Him niet meer los zien van die historische gebeurtenis. Maar tegelijk kom ik in geen enkele beschouwing over Cattelans beeld een verwijzing naar Willy Brandt tegen. En dat verbaast me. Ik kan niet geloven dat Cattelan met de keuze voor een plek om zijn werk te tonen, niet geweten heeft dat min of meer op dezelfde plaats dertig jaar tevoren een wereldleider in nagenoeg dezelfde houding zat.

NB De foto van Willy Brandt komt uit De groene Amsterdammer, 14 augustus 2019

Filed Under: beeldhouwkunst, Dwarskijken, fotografie Tagged With: Maurizio Cattelan, Warschau

« Previous Page
Next Page »

Categorie

  • architectuur
  • beeldhouwkunst
  • Dwarskijken
  • erfgoed
  • film
  • fotografie
  • Jaar van het boek
  • Kunstcolumn
  • literatuur
  • Muurmuseum
  • muziek
  • omgevingskunst
  • Op zoek naar Schwind
  • poëzie
  • schilderkunst
  • School en kunst
  • stedenbouw
  • street art
  • tekenkunst

Trefwoorden

Amsterdam anoniem Arnhem Gent Hengelo Leiden Moritz von Schwind Nijmegen stadsdichter Utrecht

Alle trefwoorden

Copyright Dorsoduro © 2021 · Ontwerp en realisatie: Bartswerk Grafisch, Interactief en Webdesign · Log in
[footer_backtotop]