Ergens in 1936 heeft fotografe Berenice Abbott haar fotocamera neergezet op het kruispunt van Pike Street en Henry Street in Lower Manhattan. Ik zeg bewust neergezet, want de foto die ze heeft gemaakt kan niet gemaakt zijn met een compact-camera, zoals die destijds sinds een jaar of tien op de markt waren. De scherptediepte en verticale lijnen van de gebouwen zou ze niet hebben kunnen bereiken met een camera die ze in haar hand moest houden.
Wat zien we op de foto Pike and Henry Street, New York City, 1936? We zien een straatbeeld op Pike Street, de straat die onderaan Manhattan Bridge uitkomt op de East River. Waar de huizen al groot zijn, valt eens te meer op hoe indrukwekkend en monumentaal de brug is. Henry Street uit de titel zien we niet, die steekt Pike Street over en is dus alleen van belang om te bepalen waar Abbott precies heeft gestaan.
In de straat zien we bedrijvigheid: er lopen mensen , sommige maken een praatje, links en rechts staan een paar auto’s geparkeerd. Midden in het beeld zien we een detail dat duidelijk maakt dat het een tijd van overgang naar een nieuwe tijd is: links vanuit Madison Street zien we een leverancier met paard en wagen Pike Street oversteken. Auto’s zijn in de meerderheid, maar paard en wagen zijn nog steeds niet uit het straatbeeld verdwenen.
De Manhattan Bridge op de achtergrond was op 31 december 1909 in gebruik genomen. Na de Brooklyn Bridge en de Williamsburg Bridge was de Manhattan Bridge de derde brug die Lower Manhattan verbond met Brooklyn. En net als op de Williamsburg Bridge was er ruimte voor auto- en treinverkeer. De brug was dus in 1936 niet nieuw en niet uniek. En toch maakte Berenice Abbott er een iconische foto van.
In 1931 schilderde Piet Mondriaan Ruitvormige compositie met twee lijnen. Eigenlijk deugt die titel niet, want het is geen ruit, maar een vierkant. Maar omdat Mondriaan het kader 45 graden draaide wordt het ruimvormige compositie genoemd. In het compleet witte vlak schilderde hij twee zwarte lijnen, één horizontaal en één verticaal. Vlakbij de linker onderrand kruisen de lijnen elkaar. Tegenwoordig is het schilderij eigendom van het Stedelijk Museum in Amsterdam. Daar was het sinds 1951 al te zien, maar eigenaar was de gemeente Hilversum. Die bood het werk in 1987 aan op een veiling om uit de opbrengst het monumentale theater Gooiland te kunnen opknappen. Er ontstond de nodige ophef over de handelswijze van Hilversum, de omgang met cultureel erfgoed, maar ook over het schilderij zelf. Dat er uiteindelijk 2.500.000 gulden betaald werd voor een schilderij dat ogenschijnlijk zo simpel was, was voor velen onverteerbaar.
Er is nauwelijks een groter contrast denkbaar dan tussen Abbotts foto van Lower Manhattan en Mondriaans schilderij. En toch is er verwantschap. En dat heeft te maken met de lijnen en de hoeken. De lijnen van Mondriaan staan haaks op elkaar in een hoek van negentig graden. De horizontale lijn is iets breder dan de verticale. Dat geven levert binnen het diagonale kader een ongekende spanning op. Alles klopt aan het schilderij, elke ingreep, hoe minimaal ook, zou daar afbreuk aan doen.
In Abbotts foto heb je te maken met ruimte en perspectief, iets wat bij Mondriaan geheel ontbreekt. Maar neem de lengteas van Pike Street en de lengteas van Manhattan Bridge en je ziet dat ze elkaar spiegelen en dat ze elkaar buiten het beeld zouden kruisen. Die lijnen en dat denkbeeldige kruispunt worden als het ware ingekaderd door de perfecte verticale lijnen van de gebouwen.
Anders dan bij Mondriaan lopen de lijnen bij Berenice Abbott niet in een hoek van negentig graden, het zal eerder iets van 120 graden zijn. Maar net als bij Mondriaan is de hele voorstelling akelig exact en daardoor ongekend spannend.
Op zoek naar Schwind (34): Schwinds Tod
Op 8 februari 1871 overleed Moritz von Schwind in zijn huis in Niederpöcking aan de Starnberger See, ten zuidwesten van München. Wat precies de oorzaak van zijn overlijden was, heb ik (nog) niet kunnen achterhalen. Dat het al langere tijd niet goed met hem ging, staat vast. [Read more…]
Muurmuseum: Melkmeisje
Het is al weer even geleden dat ik door Amsterdam Nieuw West liep en me een muurschildering opviel. Ik weet niet eens meer wat me het eerst opviel: het kader met een grote hoeveelheid, bijna karikaturaal getekende vogeltjes of de centrale voorstelling die direct te herkennen was als Het melkmeisje van Johannes Vermeer. Waar bij Vermeer de kleuren geel en blauw vaak dominant zijn, versterkten de vogels dat nog eens. Ik maakte er een foto van met het idee dat ik er nog eens iets mee zou doen. Dat moment is nu aangebroken, ik geef het werk een plek in mijn muurmuseum.
Glory heet het werk en de makers zijn Danny Recal (artiestennaam van Daniël Oosterman), die het centrale deel voor zijn rekening nam, en El Pez of Pez Pescao (artiestennaam van José Sabate) verantwoordelijk voor het kader. Ze hebben het werk ook gesigneerd, rechtsonder in de hoek, op een plek die suggereert dat de hele schildering op de wand is geplakt en onder in die hoek loslaat en zo de signering onthult. De schildering is te vinden op de zijgevel van een rij portiekflats aan de Martinus Nijhoffstraat. Het karikaturale van de vogels zit hem in de sardonische grijns en het feit dat ze tanden hebben. Ze hebben nog het meest weg van papegaaien.
Je zou kunnen denken dat het werk van twee samenwerkende kunstenaars twee afzonderlijke delen oplevert. Maar dat is bij Glory niet het geval: in de voorstelling van Het melkmeisje hangt een schilderijtje aan de wand, waar in het origineel een mand hangt. En op het schilderijtje zien we opnieuw een vogeltje. Ook het melkmeisje zelf zorgt voor eenheid. Zowel haar hoofd als haar rok overlappen de lijst die rond de centrale voorstelling is geschilderd. Die rok is opgetrokken en biedt zicht op het ontblote been van het melkmeisje. Kunstenaar Recal verklaarde het zelf als een eigentijds element dat verwijst naar de symbolen voor liefde (de stoof en de tegeltjes met Cupido) die in het originele werk van Vermeer afgebeeld zijn.
Op zoek naar Schwind (33): Melusine
Ergens in de Harry Potter-reeks komen we het boek Fantastic Beasts and where to Find Them geschreven door Newt Scamander tegen. Het boek werd verfilmd, met een tweede deel en een derde deel in de maak. Ergens in het tweede deel, The Crimes of Grindelwald, bezoekt Newt het Franse Ministry of Magic. Aan de balie wordt hij verwelkomd door een oudere dame die in de film niet bij naam genoemd wordt, maar die volgens de aftiteling Melusine heet. En dát is een naam die je in de kunst- en cultuurgeschiedenis talloze malen kunt tegenkomen, onder andere bij Moritz von Schwind. [Read more…]
Dwarskijken: Het CDA van Raveel
In 1978 organiseerde schilder Roger Raveel in zijn geboortedorp Machelen-aan-de-Leie een schilderijenoptocht. Voor de deelnemers beschilderde hij kostuums en hij zorgde voor reproducties van schilderijen van inspiratiebronnen als Giotto en Piet Mondriaan, maar ook van hemzelf. En van die optocht maakte hij weer een schilderij, dat in 1980 werd aangekocht door Pierre Janssen, directeur van wat toen nog Gemeentemuseum Arnhem heette. In 2011 werd Raveel negentig en organiseerde het museum in Arnhem een overzichtstentoonstelling van zijn werk. Bij de opening werd de schilderijenoptocht opnieuw georganiseerd, met veel van de oorspronkelijke attributen. Het moet beide keren een vrolijke puinhoop zijn geweest.
Afgelopen zomer organiseerde het CDA een verkiezing om te beslissen wie bij de Tweede Kamerverkiezingen van 17 maart 2021 lijsttrekker van de partij zou zijn. Er waren drie kandidaten: Mona Keijzer, Hugo de Jonge en Pieter Omtzigt. In Utrecht werd in de Jaarbeurs zelfs een heus debat georganiseerd met de drie. Fotograaf Freek van den Bergh was aanwezig en hij maakte er diverse foto’s. Op deze foto staan Keijzer, De Jonge en Omtzigt vermoedelijk voorafgaand aan het debat. De vierde persoon, de vrouw in het geel is, zo blijkt uit een andere foto van Van den Bergh, een visagiste.
Wat direct opvalt zijn de primaire kleuren rood, geel en blauw in een verder vooral witte omgeving. Mondriaan zeg je dan direct. De man rechts op Raveels schilderij laat ze ook zien. Maar met de handen in het haar en het jasje half aan overvalt Van den Bergh de drie misschien ook een beetje en laat zijn foto net als Raveel een vrolijke puinhoop zien. Grote vraag is of Van den Bergh bij het maken van zijn foto alleen Mondriaan voor ogen had of ook al Roger Raveel.
