Zoek op Florence en toeristische tips en vroeg of laat kom je een verkeersbord tegen. Uiteraard moet je naar de Dom, de Uffizi, de Bobolituinen, de Ponte Vecchio en de Santa Croce, maar wandelend door de renaissancestad moet je voortdurend alert zijn op de verkeersborden. Waarom? Omdat de kans groot is dat ze onder handen zijn genomen door street artist Clet Abraham. Ik weet nog goed dat ik moest lachen toen ik in 2011 door Florence rondkuierde en een bord ‘verboden in te rijden’ zag. Op het rode ronde bord met de bekende witte streep was een zwarte gestileerde figuur toegevoegd, die de streep als een plank onder de arm nam om ermee weg te lopen. Ik zag het bord die middag op meer plekken. Later kwam ik via foto’s op social media geregeld foto’s tegen van verkeersborden die op vergelijkbare wijze bewerkt waren. De maker bleek dus Clet Abraham, een Franse kunstenaar die naar Florence was verhuisd en die van het bewerken van verkeersborden, eigenlijk altijd met een humoristisch effect zijn handelsmerk had gemaakt.
Af en toe dook in de jaren daarna ook werk van Clet op in andere steden, zoals Brussel en Amsterdam. Daar zag ik er gisteren weer een, op een steenworp afstand van het museumplein. Van het bord ‘verboden in te rijden’ was de witte streep verwerkt tot een schilderij van een liggend vrouwelijk naakt. Drie zwarte mannetjes hadden hun handen vol aan het doek. Omdat ik benieuwd was of Clet bewust meer richting kunstgeschiedenis bewoog, bekeek ik onder zijn posts op instagram. Er waren slechts twee voorstellingen met een relatie met de kunstgeschiedenis. Op één ervan is de David van Michelangelo herkenbaar, wat niet zo heel vreemd is, omdat dat beeld staat in Clets woonplaats Florence.
De andere voorstelling was een stuk opvallender. Zoals in Amsterdam drie mannetjes zeulden met een schilderij, torsten er hier zelfs vier een beeld. Een beeld van een liggende figuur met een geel kroontje. Geen beeld waar Clet dagelijks langs zal komen, want het is onmiskenbaar Alain Sechas’ The Lazy King dat prominent ligt in Park Sonsbeek in Arnhem. Het kan haast niet anders of Clet deelt hiermee een knipoog uit naar een collega-kunstenaar uit Frankrijk. Maar om dat als toeschouwer te begrijpen moet je dat beeld wel kennen.
Pas reed ik richting de Maasboulevard in Maastricht. Recht voor me, net voorbij een bocht, maande een metershoge mural mij tot stilte. Zo’n voorstelling intrigeert me dan juist en ik wil er meer van weten. Boven het werk stonden de naam van de kunstenaar en de titel: Dave de Leeuw en The Umbrella Academy. In de voorstelling droeg de vrouw inderdaad iets wat op het handvat en de steel van een paraplu leken, maar van het scherm waren slechts wat boogjes te zien. De titel zei me vaag iets, maar toen ik er op googlede kwam ik direct bij Netflix terecht. En toen ik nog wat verder zocht, vond ik meer context waarin de mural van De Leeuw tot stand gekomen is.
