Ergens halverwege de 19e eeuw werd, waarschijnlijk in Engeland, een slijtvaste vloerbedekking uitgevonden. Als je lijnzaadolie bloot stelt aan lucht, vormt zich een vel. En als je die lijnzaadolie giet over een drager, zoals een lap jute, kun je dat uitgeharde vel oppakken en oprollen.
Zoals dat vaker gaat met uitvindingen, komt van het een het ander. Kunstenaars zagen in linoleum een alternatief voor de houtsnede. De manier van werken is min of meer hetzelfde: je maakt een tekening, met een guts steek je weg wat je niet wilt zien. Met een roller breng je inkt aan en je drukt die op papier.
De Duitse schilder Erich Heckel (1883 – 1970), wordt gezien als de eerste kunstenaar die linoleum ging gebruiken om mee te drukken. Ook andere kunstenaars van de mede door Heckel opgerichte kunstenaarsgroep Die Brücke maakten linosnedes, net als beroemde kunstenaars als Henri Matisse, Wassily Kandinsky, Gabriele Münter en Maurice de Vlaminck. Later experimenteerde bijvoorbeeld Pablo Picasso met linosnedes in meerdere kleuren.
In Nederland maakt Octavie Wolters momenteel furore met linosnedes. Ze maakte al een boekomslag, ze schreef en maakte lino’s voor een prentenboek, dat binnenkort verschijnt, en drie van haar drukken zijn aangekocht door het prentenkabinet van de Universiteit Leiden. Een van haar lino’s, De lezeres, is onlangs als muurschildering uitgevoerd. De schildering op de zijgevel van boekhandel De kleine tovenaar in Maasniel (een stadsdeel van Roermond) is al van veraf te zien. Dat het oorspronkelijk een lino is, is goed te zien in het haar van de lezeres, waarbij de losse lokken zorgen voor dynamiek in de voorstelling. Bijzonder is dat de voorstelling ook in een metershoge uitvoering niet aan kracht inboet. Het subtiele gebaar van de hand op de borst, die het lezen als iets intiems voorstelt, gaat ook in dit grote formaat niet verloren. Een mooier beeld kun je je als boekhandel nauwelijks wensen.
