Dorsoduro

Cultuur ligt voor het oprapen

  • Home
  • Dwarskijken
  • Muurmuseum
  • Poëzie
  • School en kunst
  • Contact

Pietà

18 februari 2023 door Peter Zunneberg Reageer

Dwarskijken, Pietà, Michelangelo, Cesare Maggi

In januari 1989 moest ik als tweedejaars student kunstgeschiedenis kiezen tussen twee werkgroepen Middeleeuwen. Dat er een over sneeuwpoppen ging, vond ik dermate intrigerend, dat ik mijn keuze direct gemaakt had. We lazen De sneeuwpoppen van 1511 van Herman Pleij, over Dwonder van claren ijse en snee, een gedicht van 34 strofen van twaalf regels van de Brusselse stadsrederijker Jan Smeken. Het verhaalt over het sneeuwpoppenfestival dat in de strenge winter van 1511 in Brussel georganiseerd werd.
We kwamen erachter dat er op zowat elke straathoek een sneeuwpop had gestaan. Niet de stereotype drie bollen met een bezem, een hoed, een wortel en twee kooltjes. Nee, echt prachtig uitgewerkte en voor iedereen herkenbare thema’s, zoals ze ook in emblemataboeken voorkwamen. Ik moest eraan terug denken toen ik een schilderij van de Italiaans kunstenaar Cesare Maggi zag. En ik zal straks uitleggen waarom.

Wat ik mij vooral herinner van die sneeuwpoppen, is het wereldse thema van de zogenoemde vrouwenlisten. Judith die de vijandelijke legeraanvoerder dronken voert en onthoofdt. Jaël en Sisera met een vergelijkbaar verhaal en mijn favoriet, Aristoteles en Phyllis, over de grootste filosoof van de oudheid die zich door een jonge vrouw laat berijden alsof hij een paard, of toepasselijker een ezel was. Of er ook sneeuwpoppen met uitgesproken Bijbelse thema’s waren, staat mij minder helder voor de geest. Een Pietà-voorstelling, Maria met op haar schoot het dode lichaam van Christus, had zeker gekund. Maar misschien, bedenk ik nu, was het uit eerbied dat er voor dergelijke beelden geen plaats was.

De bekendste Pietà is waarschijnlijk wel die van Michelangelo in de Sint Pieter in Rome. De kunstenaar was pas 23 toen hij van een Franse kardinaal de opdracht kreeg om dit beeld te maken. In de voorstelling is Maria opvallend jeugdig, wat Michelangelo verklaarde als een gevolg van de onbevlekte ontvangenis. Michelangelo moet zelf ook zeer tevreden zeer geweest met het resultaat: het is naar verluidt  het enige beeld dat hij ooit gesigneerd heeft. In Milaan en Florence bevinden zich varianten van het beeld, waarbij me niet helemaal duidelijk is in welke volgorde de drie gemaakt zijn.
Waarom nu ineens die sprong van sneeuwpoppen naar de Pietà? Dat komt omdat me bij het zien van Maggi’s schilderij ook direct deze bewening van Christus door het hoofd schoot.

Cesare Maggi werd in 1881 geboren in Rome. Als 16-jarige ging hij in de leer bij een schilder in Livorno, maar al snel daarna verkaste hij naar Napels. Van grote betekenis voor zijn carrière was het zien in 1899 van een tentoonstelling van de Zwitserse schilder Giovanni Segantini, die gespecialiseerd was in berglandschappen, al dan niet met sneeuw. Dat is ook precies wat we zien in Maggi’s schilderij met de titel L’ombra (Serenità). Ombra is schaduw, serenità kun je vertalen als gemoedsrust, stilte, vrede en alles wat daar qua lading nauw aan verwant is. We zien een vrouw geknield zitten in een sneeuwvlakte. De gevouwen handen doen vermoeden dat ze bidt. Voor wie of waarom vertelt het schilderij niet expliciet. Toch is dat heel duidelijk, als je het eenmaal ziet. De bergketen links in de achtergrond , vertoont het profiel van een lichaam van een liggende man, de hoogste top is het hoofd met een ogen en een open mond.

Dan blijkt ook dat we die titel schaduw niet letterlijk moeten nemen. Hier geen donkere contouren omdat iets of iemand zonlicht blokkeert. Het gaat hier om een schaduw in de tijd. Op de Italiaanse wikipediapagina over Maggi lezen we dat zijn repertoire bestond uit makkelijk te begrijpen berglandschappen en dat zijn werk niet de diepe spiritualiteit heeft, die we kennen van Segantini. Maar dit schilderij heeft wel degelijk een diepere, spirituele betekenislaag. Hier heeft Maggi precies weergegeven, wat Michelangelo ruim vierhonderd jaar eerder al deed: een moeder die haar gestorven zoon beweent.

Categorie: beeldhouwkunst, Dwarskijken, schilderkunst Tags: Cesare Maggi, Michelangelo

David

14 september 2022 door Peter Zunneberg Reageer

Muurmuseum, David, Michelangelo, Nevers

Op een soort eilandje tussen de Rue François Mitterand, de Rue Courte, de Rue Hippolyte Taine en de Rue de Remigny in Nevers zit Pharmacie Bernamont. Door de ligging van de straten is de apotheek smal en diep. Verder is het een apotheek zoals er in Frankrijk heel veel zijn, met grote groene kruisen oplichtend aan de gevel. Toch beschikt Pharmacie Bernamont over iets, waardoor je hem niet snel vergeet: een muurschildering boven de ingang. We zien frontaal het ontblote bovenlijf van een man met zijn hoofd naar links gedraaid. Alleen zijn linker onderarm is zichtbaar, met de hand ter hoogte van de schouder. In zijn hand houdt hij een tak met bladeren, mogelijk een lauwertak. De hele voorstelling is in grijs en wittinten. Alleen het blad is groen.

David van Michelangelo stond model voor een reclameschildering in Nevers

Wie een beetje thuis is in de kunstgeschiedenis, ziet direct de gelijkenis. Onmiskenbaar is deze voorstelling gebaseerd op de David van Michelangelo, die in Florence voor het Piazza della Signoria voor het Palazzo Vecchio staat. Michelangelo kreeg in 1501 de opdracht om het beeld te maken van Piero Soderini, een Florentijnse koopman, die gekozen was tot kanselier van de nieuw gestichte republiek Florence. De stad had net een beroerde periode achter de rug. De geestelijke Girolamo Savonarola, wars van weelde en rijkdom, had zich een groot aantal aanhangers in de stad weten te verwerven en hij voerde gedurende enkele jaren een waar schrikbewind. Dat de stad deze dwingeland had weten te overleven, was voor Soderini reden om een beeld te bestellen dat kracht en moed zou uitdrukken. Michelangelo, die eerder vanwege Savonarola zijn vaderstad had verlaten, keerde terug en voldeed met zijn David prima aan de opdracht.

Kracht en moed kun je David, die volgens de verhalen uit het Oude Testament met zijn slinger de reus Goliath had verslagen, niet ontzeggen. Michelangelo verrichte ook een krachttoer. Inclusief voetstuk schiep hij een beeld van ruim vijf meter hoog. Anatomisch deugde het beeld volledig, maar perspectivisch moest het ook kloppen. Want als je als gewone sterveling naast een beeld dat drie keer zo hoog is staat en naar boven kijkt, dan oogt het hoofd als snel te klein. Dat begreep Michelangelo en hij loste het uitstekend op. Ook het feit dat er voor het eerst een groot beeld van een naakte man in het straatbeeld kwam te staan, kun je zien als een teken van overwinning op de ideeën van Savonarola, die het beeld om deze onzedelijkheid gegarandeerd aan diggelen zou hebben geslagen.

Pharmacie Bernamont in Nevers met een reclameschildering die gebaseerd is op de David van Michelangelo

David werd wereldberoemd en op diverse plekken in de wereld zijn er replica’s van het beeld geplaatst, in Marseille en Nice, in het Victoria and Albert Museum in Londen en in Recife (Brazilië) en Montevideo (Uruguay) in Zuid-Amerika. De beroemdste replica staat in Florence. Daar werd het origineel in 1873 naar binnen gehaald om het te beschermen tegen weersinvloeden. En sinds 1910 staat er een replica op de oorspronkelijke plek.

En in Nevers drukt dus een geschilderde David zijn stempel op het straatbeeld. Hoe die daar gekomen is, weet ik niet. In de geschiedenis van Pharmacie Bernamont heb ik me niet verdiept. De tak die David hier in zijn hand houdt, duid ik als geneeskrachtig.
Wat ik nog wel een prettige bijkomstigheid vind is dat David zijn blik gericht heeft richting de Rue Hippolyte Taine. Taine werd in 1866 aan de École nationale supérieure des beaux-arts en vijf jaar later aan de Universiteit van Oxford benoemd tot hoogleraar Kunstgeschiedenis.



Categorie: beeldhouwkunst, Muurmuseum, schilderkunst Tags: David, Michelangelo, Nevers

Lucy

6 september 2022 door Peter Zunneberg 1 Reactie

Dwarskijken, Lucy, Luc Besson, Michelangelo, John Lennon en Paul McCartney

In 1974 ontdekte de Amerikaanse paleoantropoloog Donald Johanson in de deelstaat Afar in Ethiopië een skelet. Nader onderzoek leerde hem dat het de beenderen van een vrouw betrof en dat ze meer dan drie miljoen jaar oud moesten zijn. Ook concludeerde Johanson uit bepaalde kenmerken van het skelet dat hij te maken moest hebben met de vroegste mensachtige uit de geschiedenis. Hij gaf haar de wetenschappelijke naam Australopithecus Afarensis, Australopithecus naar het typesoort, zoals de Australische antropoloog in 1925 benoemd had, en Afarensis als verwijzing naar de vindplaats in Afar. Maar Johanson gaf zijn vondst ook een populaire naam: Lucy.

Dat Lucy Lucy ging heten, is te danken aan John Lennon en Paul MacCartney. Johns zoon Julian liet als drei-jarige op een dag een tekening aan zijn vader zien. “That’s Lucy in the sky with diamonds”, zei hij over een klasgenootje die hij had getekend. Lennon schreef er een song over die op het legendarische album Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band terechtkwam. Dat album werd zo legendarisch, niet alleen door de songs, maar ook door het gebruik van bijzondere instrumenten en de vernieuwende opnametechniek, en niet te vergeten door de albumhoes, ontworpen door Peter Blake. Blake wordt gezien als de belangrijkste vertegenwoordiger van de Popart in Groot-Brittannië.

In 2014 maakte de Franse cineast de film Lucy. Een jonge vrouw krijgt tegen haar zin een pakket synthetische drugs geïmplanteerd met de opdracht dit naar New York te smokkelen. Maar het pakket begint te lekken, waardoor ze in staat is om uiteindelijk 100 procent van haar hersencapaciteit te ontwikkelen in plaats van de gebruikelijke 10 procent, waartoe wetenschappers in de film de mens in staat achten. De film is een crossover tussen een razendsnelle actiefilm en science fiction, waarin een fascinerend spel gespeeld wordt met ruimte en tijd. In de apotheose, het moment dat Lucy daadwerkelijk haar hersencapaciteit kan benutten, reist ze in een mum van tijd miljoenen jaren terug en komt ze oog in oog te staan met Lucy, de Australopithecus Afarensis.

En om dat in beeld te brengen gaat Besson te leen bij Michelangelo. Het beroemde detail uit De Schepping van Adam, de twee vingers die elkaar bijna raken, markeert in de film ook min of meer het begin van de mensheid. De 21-eeuwse Lucy draagt met haar aanraking als het ware al haar kennis over aan de Lucy, die gezien wordt als de eerste mensachtige. Nou is het beeld bij Michelangelo en Besson nagenoeg hetzelfde, maar de betekenis is tegengesteld. Bij Michelangelo is de schepping misschien wel de belangrijkste daad van God ooit, terwijl het bij Besson het begin is van miljoenen jaren evolutie. Tenzij je vindt dat Lucy, als ultieme mens in haar ultieme moment de mensheid herschept. Dan is er geen sprake meer van een tegenstelling, maar juist van een herhaling.

Categorie: Dwarskijken, film, muziek, schilderkunst Tags: John Lennon en Paul McCartney, Luc Besson, Lucy, Michelangelo

Adams lunch

1 september 2022 door Peter Zunneberg Reageer

Dwarskijken, Michelangelo, Édouard Manet, De schepping van Adam, Le déjeuner sur l'herbe

Tussen 1508 en 1512 beschilderde Michelangelo het plafond van de Sixtijnse Kapel Rome.  Opdrachtgever was paus Julius II, die het oorspronkelijke azuurblauwe plafond met gouden sterren maar niets vond. De kapel, gebouwd in opdracht van paus Sixtus IV en naar wie zij genoemd werd, was bij aanvang van Michelangelo’s schilderwerk 25 jaar oud. Centraal in de schildering staat De schepping van Adam, met links, achteroverleunend Adam en rechts, haast overrompelend God, die met zijn vinger de vinger van Adam raakt. Het is een van de iconische voorstellingen uit de kunstgeschiedenis.

Een heel andere iconische voorstelling schilderde Edouard Manet 350 jaar later. In een bos zien we twee mannen geheel gekleed samen met een naakte vrouw de lunch gebruiken. In de achtergrond zien we een schaars geklede vrouw in een ven staan. Manets Le déjeuner sur l’herbe riep nog al wat weerstand op. Een naakte vrouw in het gezelschap van twee mannen was absoluut not done. Dat de naakte vrouw bovendien haar blik brutaal naar de kijker wendt speelde ook een rol. En ten slotte was er, puur technisch, veel kritiek op de manier van schilderen. Het doek werd in 1863 geweigerd voor de Salon. Het werd in dat jaar wel getoond op de Salon des Réfusées, zij het naar verluidt, gekuist. Hoe is niet helemaal duidelijk.

De overeenkomst tussen Michelangelo's Adam en een van Manets mannelijke personages beter zichtbaar gemaakt

Tussen Michelangelo’s Schepping en Manets Déjeuner is een interessante overeenkomst. Kijk naar de houding van Adam, leunend op zijn rechterarm, rechterbeen min of meer gestrekt met de knie en de voet naar buiten gedraaid, zijn linkerbeen opgetrokken en zijn linkerarm naar voren wijzend. Dit is exact de houding, maar dan in spiegelbeeld, van de man rechts op Manets schilderij. De overeenkomst is goed te zien als de man met een fotobewerkingsprogramma omdraaien. Overigens is bekend wie model zat voor deze man. Dat was Eugène Manet, een jongere broer van Édouard.

Het oordeel van Paris door Marcantonio Raimondi (detail)
Uitsnede uit Het oordeel van Paris van Marcantonio Raimondi

Waar Michelangelo de schepping van de mens en het ontstaan van de mensheid wilde verbeelden, wilde Manet vooral provoceren en de kleinburgerlijke moraal aan de kaak stellen. In die zin kan het verschil in betekenis nauwelijks groter worden opgevat. Maar de gelijkenis van Adam en de zittende man rechts is niet toevallig. Van Manet is bekend dat hij zich baseerde op een prent van Marcantonio Raimondi. Raimondi was een tijdgenoot van Michelangelo en de belangrijkste graveur van zijn tijd. Van hem is bekend dat hij er veelvuldig op los kopieerde. Zo zou zijn Oordeel van Paris, de prent die Manet gebruikte, een kopie zijn van een schilderij van Rafaël. Rechts in deze prent zien we een scène met twee mannen en een vrouw, hier alle drie naakt, die Manet aan zijn compositie hielpen.
Zou Manet door een van zijn personages letterlijk te spiegelen aan Michelangelo’s Adam zo de ultieme provocatie hebben willen creëren? Hoe langer ik er over nadenk, des te meer wil ik het gaan geloven.  



Categorie: Dwarskijken, schilderkunst Tags: Édouard Manet, Marcantonio Raimondi, Michelangelo

Tito/Mulk

16 mei 2022 door Peter Zunneberg Reageer

Muurmuseum, Titi/Mulk, Parijs

Si vous trouvez que la culture coûte cher, essayez l’ignorance (Als u vindt dat cultuur veel kost, probeer dan eens domheid). In de Rue de Croulebarbe in het dertiende arrondissement van Parijs vond Wieteke van Zeil street art, een muurschildering van Tito/Mulk. De tekst was me uit het hart gegrepen, dus ik geef hem graag een plek in mijn Muurmuseum. Stupiditeit kost een samenleving immers altijd meer dan cultuur.
Wat zien we? Een opengeslagen boek in een soort aureool dat zweeft boven een dynamische verzameling van figuren en motieven. Het boek zou je kunnen zien zien als symbool voor het belang van kennis. Verder herkennen we boven de t en de r van ’trouvez’ kapitein Haddock, de altijd origineel vloekende metgezel van Kuifje. Ook hier lijkt hij zich danig op te winden.
Rechts in de voorstelling zien we een mannentorso met in de rechterhand een portret, onmiskenbaar Vincent van Gogh. Het bovenlijf met de hand zijn onmiskenbaar, ook zonder hoofd, afkomstig van David van Michelangelo, aan wiens werk ook de gebogen linkerarm en het been herinneren, namelijk zijn beelden in de Cappelle Medicee in Florence. En zo zijn er nog diverse details die op zijn minst uitnodigen tot associatie.
De muurschildering is gemaakt door het Franse street art-duo Tito/Mulk. Volgens hun website halen ze hun inspiratie uit superhelden en monsters en uit een mix van seks, drugs, poëzie en geweld. Hun werk duiden ze als een visie op chaos, niet gestoord door een overvloed aan details. Wie dit werk bekijkt, zal onmiddellijk begrijpen wat ze bedoelen. En toch hebben ze hier een uitgesproken boodschap: cultuur kan ons redden, ongeacht hoeveel het moet kosten.
Overigens kunnen we binnenkort in Nederland ook kennismaken met Tito/Mulk. Op initiatief van het Groninger Museum en aansluitend op een tentoonstelling aldaar is het duo nog een week bezig om in de Antaresstraat, in de wijk Paddepoel, een muurschildering te realiseren. Het zal hun eerste werk in Nederland zijn.

Categorie: beeldhouwkunst, schilderkunst, street art Tags: Groningen, Michelangelo, Parijs, Tito/Mulk, Vincent van Gogh

Volgende »

Categorie

  • architectuur
  • beeldhouwkunst
  • Chronogram
  • Dwarskijken
  • erfgoed
  • film
  • fotografie
  • Jaar van het boek
  • Kunstcolumn
  • literatuur
  • Muurmuseum
  • muziek
  • omgevingskunst
  • Op zoek naar Schwind
  • poëzie
  • schilderkunst
  • School en kunst
  • stedenbouw
  • street art
  • tekenkunst

Trefwoorden

Adolf Friedrich von Schack Amersfoort Amsterdam anoniem Arnhem Berlijn Den Bosch Den Haag Deventer Doetinchem Dordrecht Eindhoven Enschede Franz Schubert Gent Gorinchem H.H. ter Balkt Harderwijk Hengelo Ida Gerhardt Ingmar Heytze Jaap Robben Jules Deelder Leeuwarden Leiden Maastricht Michelangelo Middelburg Moritz von Schwind München Naarden Nijmegen Nunspeet Rome Rotterdam sonnet stadsdichter Tilburg Utrecht Venetië Venlo Watou Wenen Willem Wilmink Zutphen

Alle trefwoorden

Copyright Dorsoduro © 2023 · Log in