Dorsoduro

Cultuur ligt voor het oprapen

Dwarskijken: Bewening

door Reageer

Een nieuwsfoto van Kristof Davino over hingerstakers in een Brusselse kerk doet denken aan een Bewening van Christus door Hugo van der Goes

In de Brusselse Begijnhofkerk hielden ‘ongedocumenteerde migranten’ een hongerstaking. Om een pardon af te dwingen hadden sommigen al 61 dagen niet gegeten. De actie legde een bom onder de wankele Belgische regering, nadat twee Franstalige linkse partijen gedreigd hadden zich terug te trekken, mocht er een van de hongerstakers overlijden.
Dit alles lees ik vanochtend in De Volkskrant. Maar wat vooral mijn aandacht trekt is de foto, gemaakt door Kristof Vadino. Een uitgemergelde met ontbloot bovenlijf wordt omgeven door vier anderen die hem elk op hun eigen manier aandacht geven. Het doet me denken aan een Bewening van Christus zoals de Vlaming Hugo van der Goes die in de vijftiende eeuw geschilderd heeft. Nicodemus en Jozef van Arimathea tillen Jezus van het kruis, Maria staat met haar handen bijeen en wordt getroost door Johannes en rechtsachter bevindt zich Maria Magdalena. Het zijn vooral de blikrichtingen die doen vermoeden dat er geen enkele relatie is tussen de afgebeelde personages. En dat is op een of andere manier ook het geval in de nieuwsfoto.
Wonderlijk genoeg heeft die foto wel de gedrukte versie van het artikel gehaald, maar is hij online vervangen. Naar het waarom is gissen. Misschien was de associatie tussen beide voorstellingen en de lijdende hongerstaker en de dode Christus wel te groot.    

Dwarskijken: Dood en verderf

door Reageer

Op een persfoto van de brand in het Canadese Lytton staat een groepje bomen dat herinneringen oproept aan de Toteninsel-schilderijen van Arnold Böcklin.

Het is een apocalyptisch beeld, de nieuwsfoto van het Canadese dorpje Lytton, die afgelopen dagen overal opdook. In een zee van stof en as rijzen de vlammen metershoog op. De foto laat zien wat ons te wachten zou kunnen staan als we niet snel de klimaatverandering trachten te beteugelen. Niet alleen de foto, maar zelfs de gedachte aan een temperatuur van 49,6 graden is allesverzengend.
In de foto zit een detail dat telkens weer mijn aandacht trekt: iets rechts van het midden zijn niet meer heel scherp de contouren zichtbaar van een groepje bomen. Het lijken cipressen, maar in Canada is het waarschijnlijker dat het daar verre familie van is. Ze torenen boven de vlammen uit en wonder boven wonder zijn ze nog niet door het vuur aangevreten. Door de wind neigen ze een beetje naar rechts, waardoor het nog moeilijker voor te stellen is dat ze (vooralsnog) aan de vlammen ontsnapt zijn. En juist dat geeft de bomen een symbolische lading die ik ken uit de schilderkunst.
Tussen 1880 en 1886 schilderde Arnold Böcklin vijf versies van zijn beroemde Toteninsel (ik schreef er al eens over). In een bootje nadert iemand een poort die toegang geeft tot een klein eiland. Dat eiland bestaat uit steile rotspartijen en hoge cipressen. Juist die cipressen bepalen het beeld, in alle vijf de voorstellingen vormen ze een duister vlak. Ze zorgen voor een unheimische sfeer: dit is een eiland waar je niet voor je plezier naar toe gaat. Vaak gaan cipressen en de dood hand in hand. Rijdend door idyllische Toscaanse landschappen met eindeloze vergezichten, zie je soms in een vierkant aangeplante cipressen. Grote kans dat zich daar een begraafplaats bevindt. Ook qua symbolische betekenis valt er wel iets over cipressen te zeggen. Ze worden oud en ze wijzen met hun ranke gestalte rechtstreeks naar de hemel. In de christelijke traditie werden ze daarmee symbool voor nieuw leven. Het kan dus zijn dat ze juist daarom rond begraafplaatsen werden aangeplant, maar dat kan ook puur praktisch uit beschutting zijn.
Bij Böcklin hebben de cipressen geen functie als beschutting, hier zijn ze een en al dreiging. Het zijn juist de gebogen toppen van de bomen die laten zien dat de elementen er wel vat op kunnen krijgen, terwijl de mens machteloos is.     

Dwarskijken: De bevrijdende kus op Times Square

door Reageer

‘It wasn’t my choice to be kissed’, verklaarde Greta Zimmer Friedman ooit in een interview. Op 14 augustus 1945 was Friedman aan het werk als tandartsassistente, toen er op Times Square tumult ontstond. Ze liep naar buiten, zag daar de festiviteiten rond het einde van de oorlog en werd door matroos George Mendonsa overrompeld. En precies op dat moment kwam fotograaf Alfred Eisenstaedt langs die het tafereel vastlegde. Eisenstadts foto is iconisch geworden: zo vier je bevrijding is heel lang gedacht. Totdat bleek dat de kus niet helemaal met instemming van de vrouw in kwestie was.

Ik kende uiteraard de foto, maar niet het exacte verhaal. Dat kwam ik tegen via street art van The Rebel Bear, die hier en daar wel The Scottish Banksy wordt genoemd. In Fairley Street, een tamelijk troosteloze straat in Glasgow, niet zo ver verwijderd van Glasgow Rangers’ Ibrox Stadium, maakte The Rebel Bear een muurschildering, die als commentaar gezien kan worden op Eisenstaedts foto. Hier zijn de rollen omgekeerd, neemt de vrouw het initiatief en is de matroos degene die wordt overrompeld.

Maar ik ontdekte nog iets. Eisenstadts V-J Day in Times Square was niet een lucky shot, maar de fotograaf maakte minstens vier foto’s plus nog een uit een wat andere hoek. De vrouwen rechts van het kussende koppel zijn steeds dezelfde. Maar met de mensen links valt de chronologie van de foto’s goed te reconstrueren. Waar ik altijd gedacht heb dat Eisenstaedt het zogenoemde fotografische moment perfect had getroffen, blijkt hij in de praktijk iets pragmatischer te werk te zijn gegaan.  

V-J Day in Times Square van Alfred Eisenstadt in vier verschillende versies
Alfred Eisenstaedt, V-J Day in Times Square

Dwarskijken: Op de vlucht

door Reageer

Tamara de Lempicka, Escape, 1940; Horst P. Horst, Mainbocher korset, 1939

Begin mei is jaarlijks het moment waarop we stilstaan bij de Tweede Wereldoorlog. Ik kwam twee beelden tegen die ogenschijnlijk niets met elkaar te maken hebben, een schilderij van Tamara de Lempicka en een foto van Horst P. Horst. De Lempicka werd in 1898 geboren in Warschau als Tamara Gorska. Haar vader was advocaat, haar moeder een zeer gezien figuur in de Poolse society. Ze zou in haar moeders voetsporen treden. In 1916 trouwde ze met advocaat Tadeusz Lempicki. Het paar ging in Sint Petersburg wonen, maar vluchtte uit Rusland vanwege de Oktoberrevolutie en vestigde zich in Kopenhagen. Hier werd in 1920 dochter Kizette geboren. De Lempicka maakte in de jaren ’30 furore als art déco-schilder, veel portretten van vrouwen uit de high society. In 1928 scheidde ze van haar man en vijf jaar later trouwde ze met een rijke Hongaarse industrieel, maar ze hield de achternaam van haar eerste echtgenoot. In 1939 vestigde het gezin zich in de Verenigde Staten. Daar schilderde ze in 1940 Escape, het portret van een desolaat uitziende vrouw, haren in de war, ogen betraand, in haar armen een in doeken gewikkelde baby. De wolkenlucht is grijs en dreigend, de kerktoren heeft iets Oost-Europees.
Horst P. Horst werd in 1906 in Weissenfels-an-der-Saale (Saksen-Anhalt) geboren als Horst Paul Albert Bohrmann. In Hamburg bezocht hij de Kunstgewerbeschule, die hij verliet om in Parijs te studeren bij architect Le Corbusier. In Parijs ontmoette hij modefotograaf George Hoyningen-Huene. Ze kregen een relatie en Horst ging aan de slag als Hoyningen-Huenes assistent. Via fotograaf Cecil Beaton kwam Horst in contact met modetijdschrift Vogue en in 1931 publiceerde Horst in dat tijdschrift zijn eerste foto. In de jaren daarna fotografeerde Horst tal van celebrities en hij maakte snel naam. In 1939 fotografeerde Horst het Mainbocher korset en die foto zou uitgroeiende tot een van de meest iconische beelden van de twintigste eeuw. We zien de rug en het naar rechts neigende hoofd van een vrouw. Ze leunt tegen een marmeren wand die zorgt voor een horizontale lijn in de voorstelling. De vrouw heeft haar armen geheven, maar ook gebogen heeft, waardoor we alleen haar bovenarmen zien als een horizontaal element, dat de lijn van de marmeren wand herhaalt. De voorstelling is in zwart-wit, buitengewoon subtiel uitgelicht en spiegelt zo als het ware de tekening van de marmeren wand. En het allerbelangrijkste is het korset dat de vrouw draagt, waarvan de koorden voor de helft door de ogen van het korset geregen zijn. Zijn ze losgemaakt of moeten ze verder geregen worden om het korset te kunnen aanspannen?
Grote vraag is nu, wat hebben De Lempicka’s portret en Horsts foto met elkaar te maken. Naar verluidt schilderde De Lempicka Escape als eerste schilderij ná haar vlucht naar de Verenigde Staten. Horst daarentegen maakte zijn korsetfoto als laatste vóór hij vluchtte uit Europa. Waar het portret van De Lempicka zeer expliciet is en de radeloosheid laat zien van een vrouw die have en goed moet moeten achterlaten, is de foto van Horst zeer subtiel en gaat het over inperking en bevrijding. Hoe verschillend ook, beide werken zijn een indrukwekkende oproep nooit meer een oorlog te voeren of te laten voeren.