Dagelijks bidden er miljoenen mensen, in kerken, moskeeën, tempels of waar dan ook. En zelden is dat nieuws. Maar als de minister-president van het verenigd Koninkrijk, Rishi Sunak, terwijl hij van Indiasche afkomst is, in India de hindoeïstische Akshardham tempel in Delhi bezoekt, is dat een ander verhaal. Vrij vlot na het bezoek verschenen de eerste foto’s. Deze, met Sunak diep voorovergebogen en naast hem zijn vrouw Akshata Murthy, in een omgeving met gouden beelden, heel veel gouden ornamenten en oogverblindend wit marmer, riep direct associaties op met de schilderijen van Lourens Alma-Tadema.
Deze van oorsprong Friese kunstenaar heeft vooral naam gemaakt in Engeland, waar hij zich in 1870 gevestigd had. Lourens werd Lawrence en hij werd zeer succesvol als schilder van vooral scènes uit de klassieke oudheid. Een van zijn beroemdste werken is De rozen van Heliogabalus, waar ik al eens over schreef. Puur afgaand op de vlakvulling zou je een parallel kunnen zien tussen het marmerwit in de foto en het rozenrood in Tadema’s schilderij.
Maar er is nog iets anders, dat mij nog veel meer trof. En dat zijn de zeven zittende jongetjes en de vijf die achter hen staan. Zij zijn het publiek dat de voorstelling van extra belang maakt. Ook bij Alma-Tadema is er publiek. In de wolken van rozenblaadjes zijn diverse vrouwen te herkennen, maar verder naar achteren, tussen de zuilen zit een rijtje mannen en vrouwen, die de voorstelling in verwondering aanschouwen.
En hoewel ik vermoed dat de derde van links, die met de lauwerkrans, Heliogabalus zelf is, speelt hij niet de hoofdrol. Het gaat om het rozenspektakel. En het publiek, die toeschouwers, zijn zowel in de foto als in het schilderij het element dat de voorstelling verheft van het alledaagse naar het buitengewone, het bijzondere, het opmerkelijke. Waar dus in het geval van Sunak persfotografen op af komen, die misschien ook wel Alma-Tadema in hun achterhoofd hadden.
