Als kunsthistoricus ben ik altijd snel geneigd om iets in de openbare ruimte waar geen logische verklaring voor is, als kunst te interpreteren. En als ik dan ook nog eens een relatie kan leggen met een ander kunstwerk, valt er daaraan helemaal niet meer te tornen. Op tweede Paasdag was het weer eens zo laat.
Met enkele familieleden liep ik een deel van de Walk of Wisdom. Net voorbij de Hatertse en Overasseltse Vennen stond midden in een weiland een boerderij op een soort schavot. Het had iets van een olieboorplatform op zee, alleen dan een stuk idyllischer. Door de afstand was de grootte van het bouwsel moeilijk in te schatten. Het was mooi afgewerkt, te klein om in te wonen, te hoog voor een hondenhok en voor een duiventil had het geen zichtbare openingen.
Nu staat er in de omgeving van Nijmegen nog zo’n boerderij, kleiner en op een steile terp. Eilandje van geluk heet het en de maker is Leonard van Munster. Van Munster maakt in de openbare ruimte installaties die een duidelijke binding hebben met de plek. Zijn Eilandje is te vinden vlakbij de dijk van de Spiegelwaal. Mocht de dijk ooit doorbreken dan staat dit boerderijtje hoog en droog. Dat geldt ook voor de boerderij op palen. Alleen is daar de dreiging van overstroming niet of nauwelijks aanwezig. Maar waar ik ook zoek, ik vind geen aanwijzingen dat dit een werk van Van Munster zou zijn. Ook niet van enig ander kunstenaar overigens.
Toch vind ik het, ook als het niet zo bedoeld is, een sterk kunstwerk, juist door het ontbreken van een logische relatie tussen bouwwerk en plek. Dat je voorzorgsmaatregelen moet nemen voor áls de rivierdijk doorbreekt, is veel logischer dan op een plek waar wateroverlast in de verste verte geen reëel gevaar is. In die zin ontregelt de boerderij op palen veel meer dan die op het terpje. Misschien is dat inzicht, die wijsheid, deze ontdekking, voor mij wel de belangrijkste opbrengst van deze etappe.
