Van 8 mei tot en met 15 oktober 1926 werd in Düsseldorf de Große Ausstellung für Gesundheidspflege, sociale Fürsorge und Leibesübungen, kortweg GeSoLei, georganiseerd. In ruim vijf maanden tijd bezochten ruim 7,5 miljoen mensen het Messe-terrein van veertig hectare (zestig voetbalvelden). Het was de grootste beurs van de Weimar Republiek. Het doel was helder: de opvoeding van neuen leistungsfähigen Menschen. De beurs vond plaats in Düsseldorf-Pempelfort en Düsseldorf-Golzheim, net ten noorden van het oude centrum en op de oostelijke Rijnoever.
Op het terrein werden veel nieuw gebouwd. Het meest in het oog springend is met de grote koepel de Tonhalle van architect Wilhelm Kreis (in 1979 omgebouwd tot concertgebouw). Daarnaast kwam de Ehrenhof, ook van Wilhelm Kreis. Dit werd het kunstpaleis van de beurs. Sinds 1998 is hier het NRW-Forum Kunst und Wissenschaft te vinden, waar geregeld grote fototentoonstellingen te zien zijn.
Voor de aankleding van diverse van de gebouwen kreeg schilder Heinrich Nauen een opdracht om mozaïeken te ontwerpen. Daarnaast ontwierp de Nederlander Johan Thorn Prikker glas-in-lood-ramen en is er beeldhouwwerk van jonge Arno Breker, die later door zijn rol tijdens de nazi-tijd zeer omstreden werd.
Nauen begon zijn opleiding aan de Akademie in Düsseldorf en stapte in 1900 over naar Stuttgart. Hij verbleef enige tijd in Sint-Martens-Latem in België en in Parijs. In 1906 vestigde hij zich in Berlijn. Overal verdiepte hij zich in de neiuwste artistieke ontwikkelingen. In 1911 trok hij weer naar zijn geboortestreek bij Düsseldorf. Hier werd hij in 1921 docent op de Akademie, waar hij les gaf aan Paul Klee, Otto Dix, Heinrich Campendonk en talloze anderen  Drie jaar later werd hij directeur, een functie die hij dus bekleedde op het moment dat hij zijn mozaïeken voor de GeSoLei ontwierp. In 1937 was hij een van de kunstenaars van wie het werk door de nazi’s als Entartet betiteld. Hij ging met pensioen en overleed in 1940. Zijn graf monument in Klakar werd ontworpen door Ewald Mataré en uitgevoerd door Joseph Beuys.
Dit mozaïek van Nauen, Tanz, laat iets zien van de nieuwe mens. Eromheen zijn kristallijne vormen te zien, die kenmerkend zijn voor het expressionisme.