Dorsoduro

Cultuur ligt voor het oprapen

Muurmuseum: Ash

door

Street Art, Victor Ash, Lüneburg

Op de rug van een ezel staat een hond, op de hond staat een kat en op de kat een haan. Ze zijn beter bekend als de Bremer Stadsmuzikanten. Ze zijn afkomstig uit een sprookje van de gebroeders Grimm. In het stadscentrum van Bremen staat een beroemd bronzen beeld van Gerhard Marcks. De neus van de ezel glimt. Aanraken van die neus zou geluk brengen, maar niet iedereen kan erbij. Vandaar dat ook de enkels van de voorpoten veelvuldig worden bepoteld.

Op 136 kilometer van Bremen ligt Lüneburg, een provinciestadje met ruim 70.000 inwoners (maar met een universiteit), dat vooral bekend is door de nabijgelegen heide. In Lüneburg is op diverse plekken street art te vinden, zoals deze in de Kalandstrasse. Vijf keer vier dieren, staand op elkaar. Het kan niet anders of dit werk is geïnspireerd door de Bremer Stadsmuzikanten. Maker is Victor Ash, kortweg Ash. Een Fransman die tegenwoordig in Kopenhagen leeft en werkt. Deze Animals Wall dateert uit 2009.

Victor Ash, Lüneburg, Animal Wall
Er is in Lüneburg, in de Ritterstrasse, nog een ander werk van Ash te zien, The Elephant, ook uit 2009. Deze muurgrote, aanvallende olifant is buitengewoon indrukwekkend, door de omvang, maar vooral door de dreigende houding van het beest.

The Elephant, Lüneburg, Victor Ash, Street art

Lessen van Veronica

door Reageer

Veronica, René de Cramer, GentIk heb een zwak voor Veronica, de vrouw die Jezus tijdens zijn lijdensweg richting Golgotha een doek aanbood om het zweet en bloed van zijn hoofd te wissen. Volgens de legende leverde dat een beeltenis van Jezus’ gelaat op in de doek. Met wat fantasie  zou je die doek kunnen beschouwen als een bijzondere fotografische techniek. En daarom is Veronica patroonheilige van de fotografen. Misschien is dat een reden dat ik, als amateurfotograaf, extra gefascineerd ben door haar verhaal.
Onlangs was ik in Gent, waar me twee Veronica’s zijn opgevallen. Een was tamelijk klassiek. Het was de zesde statie van de kruisweg in de Onze-Lieve-Vrouw Sint-Pieterskerk. Maker was René de Cramer, een Gentse schilder die, voor zover ik kan nagaan, buiten zijn woonplaats weinig bekendheid heeft genoten. Ergens rond 1917 schilderde hij de scène, die enigszins oriëntalistisch aandoet.
De ander was wel erg vrij, sommigen zouden zeggen te. Op de doek die Veronica toont geen beeltenis van de lijdende Jezus, maar een hoofd geschminkt volgens de manier die we kennen van de Mexicaanse Dia de los muertos. Het was het beeldmerk van tattooshop Sint Veronica.
Lezend over Veronica kom ik nog meer legende tegen, waaraan kennelijk ook de Zweedse Selma Lagerlöf, die we kennen van Niels Holgersons wonderbaarlijke reis, heeft bijgedragen. Meestal gaat men er van uit dat Veronica – of misschien heette ze Berenice – afkomstig was uit Jeruzalem. Maar er is ook het verhaal waarin Veronica eigenlijk Faustina heette. Zij was de min van de melaatse Romeinse keizer Tiberius. Om haar meester te helpen trok Faustina naar Jeruzalem om daar een bijzondere genezer te strikken. Alleen was die net onderweg naar zijn terechtstelling. Met de doek met zweet en bloed keerde ze terug naar Rome. Alwaar Tiberius het ware beeld, het vera icon, zag en genas. En dat vera icon werd dus Veronica.
Het kleine gebaar van Veronica, het deppen van zweet en bloed, het een beetje verlichten van het lijden, is een gebaar van grote medemenselijkheid. Dat is de les die Veronica ons leert. Wat we geloven van de legendes doet er niet zoveel toe. Maar juist die les maakt Veronica misschien wel actueler dan ooit.