Langs de Moezel fietsten wij deze zomer terug van Trier naar onze camping in Igel. Onderweg zag ik op een pijler van een brug een portret van een man die zijn gezicht wegdraait om te kunnen kijken naar de kat die op zijn schouder zit. Ik maakte snel een foto in de verwachting er veel over te kunnen vinden. Dat bleek tegen te vallen. Maar wat ik vond is wel speciaal.
Misschien is het wel een dertien-in-een-dozijn gezicht. Toen ik het portret zag, wist ik bijna zeker dat ik hem kende. Ik kon alleen even niet op zijn naam komen. Maar eenmaal thuis leverde zoeken op afbeelding niets op. Ook allerlei combinaties van street art, Trier, man met kat, Konrad-Adenauer-Brücke gaven geen enkel resultaat. Alleen via street art + brugpijler +Trier vond ik een paar foto’s gemaakt door fietsers onderweg naar Saarburg, maar zonder de achtergrondinformatie waarnaar ik op zoek was. Wie is de geportretteerde, wie is de maker en waarom is dit portret hier in Trier geschilderd?.
Op een of andere manier wekt de hele voorstelling de indruk dat het een combinatie is van snapshots, van foto’s waarop steeds dezelfde persoon is afgebeeld. De manier van weergeven heeft iets van strips, met wat hoekige lijnen. Daarbij heeft de maker op een aantal plekken niet één, maar twee contourlijnen gebruikt. Het duidelijkst is dat bij de kop van de kat, met een dikke donkere lijn die met een lichte lijn nog extra accent krijgt. Maar tegelijkertijd krijgt de kop van de kat reliëf door het gebruik van diverse tinten blauw.
Voor het antwoord op mijn vragen biedt de voorstelling wel wat aanknopingspunten. Om te beginnen staan er links onderin de hoek op het blauwe vlak twee jaartallen, 1942-2019. Dat doet vermoeden dat het gaat om iemand die vier jaar geleden is overleden en aan wie op deze manier de herinnering levend wordt gehouden. Waar de jaartallen vrij snel in het oog springen, kom ik pas na lang kijken een naam tegen, die in wit en verticaal is geschreven naast de man die we links van het portret op de rug zien: Pierre Herjean.
Googelen levert een link op naar een LinkedIn-account, maar wel van iemand die nog springlevend is en die bovendien totaal niet lijkt op de man in het portret. Maar ik vind nog een andere link, naar een overlijdensbericht, nota bene van iemand die geboren is in 1942 en overleden in 2019. Alleen woonde deze Pierre Herjean in Brest in Bretagne. Dus hoe komt hij dan in Trier terecht? Of zou het toch toevallig zijn dat twee mensen met dezelfde naam ook hetzelfde geboorte- respectievelijk sterfjaar hebben? Ik kijk nog eens goed naar de voorstelling en dan valt me het detail links naast de naam op. Google bevestigt dat dit de vuurtoren van Brest is, precies de informatie die ik nodig heb om het portret te koppelen aan een naam.
Maar waarom iemand die uit Bretagne komt en niet beroemd is, vereeuwigen in Trier? Dat zou natuurlijk kunnen via een familieband. Google leert dat in Föhren, onder de rook van Trier, Katrin Herjean haar bureau voor grafisch ontwerp KaHa Grafik heeft. In een ultieme poging meer te weten te komen heb ik haar gemaild en dat blijkt een schot in de roos. Na Katrins reactie valt alles op zijn plaats. Pierre Herjean is Katrins vader en de maker van de muurschildering is haar zoon en Pierres kleinzoon Jeremy, als street artist beter bekend als Mage, die diep geraakt was door het overlijden van zijn grootvader.
Enkele vragen blijven onbeantwoord, zoals wat er rechts precies staat. Is het een tag of een signature? Wel wijst Katrin me nog op een prachtige bijkomstigheid. Haar vader, de man die zijn hele leven heeft doorgebracht aan de Atlantische kust en die een grote liefde had voor de zee, is nu, na zijn dood, vereeuwigd op een brugpijler in de Moezel. Bij hoog water in de rivier komt hij daar opnieuw als het ware met zijn voeten in het water te staan.
Ten slotte stel ik mezelf de vraag hoe ik het zou vinden als ik na mijn overlijden op deze manier ergens vereeuwigd zou worden. Ik weet het niet. Eigenlijk hoop ik wel op een kleinkind met zoveel talent – en voor wie ik uiteraard zoveel zou hebben betekend – dat hij of zij zijn of haar liefde voor mij op deze manier tot uitdrukking zou hebben willen brengen. Maar vooral ook, dat dan niet onopgemerkt zou blijven.
