beeldhouwkunst — Pagina 2

Nieuw gezicht van Nijmegen

8 april 2020 door Peter Zunneberg 2 Comments

Ergens tussen het jaar 100 en 200 kan hij het verloren zijn, maar misschien heeft de Romein die eigenaar was van het masker het bewust weggegooid, misschien wel omdat zijn diensttijd erop zat. Misschien was de eigenaar zelfs geen Romein, maar een Bataaf, die als ruiter diende in het Romeinse leger. Het kan dus ook zijn dat het masker tijdens de Bataafse opstand van 69 verloren is. Evenmin is duidelijk of het masker een ceremoniële functie had was of dat het ook gedragen werd tijdens gevechtshandelingen.

Het duurde tot begin twintigste voor het weer boven water kwam. Letterlijk, want bij baggerwerken in de Waal werd het gevonden, in de buurt van waar nu de spoorbrug ligt. Zeer waarschijnlijk heeft het masker vastgezeten aan een helm, die verdwenen is. Maar op de plek van het voorhoofd is duidelijk een scharnier te zien. De Romeinse eigenaar kon dus zijn gezicht onthullen zonder zijn helm te hoeven afzetten. In 1915 kocht verzamelaar G.M. Kam het masker aan en sindsdien is het een van de topstukken van de Romeinse archeologie in Nijmegen, eerst in het museum dat Kam oprichtte, maar tegenwoordig in Museum Het Valkhof.

Toen jaren geleden plannen werden gemaakt voor de Spiegelwaal, het overstroomgebied voor hoog water, werden kunstenaars uitgenodigd met ideeën te komen. Andreas Hetfeld opperde om het Romeinse masker vele malen te vergroten en er een bijzondere plek van te maken waarvandaan je kon uitkijken over de stad. Niet alleen de financiering van het project moest Hetfeld oplossen, ook was er een praktisch probleem. Waar maak je een kunstwerk van zes meter hoog dat daarna in één stuk naar zijn plek gebracht kan worden. Het antwoord lag eigenlijk voor de hand: aan de Waal. Hetfeld voltooide het beeld in een hal van een rederij in Millingen. Het vervoer ging vervolgens uiteraard ook over water. Naam van het beeld? Het gezicht van Nijmegen.

Een echte onthulling was het beeld niet gegund. Vanwege corona, afstand houden en desondanks verwachte grote belangstelling, was op het laatste moment zelfs het tijdstip van transport aangepast. Diversen zullen voor niets langs de Waal hebben gestaan. Zo’n tweehonderd belangstellenden waren naar het eiland gegaan, om daar, op gepaste afstand van elkaar, de plaatsing te aanschouwen.

Bijna zeventig jaar is het beeld Mariken van Nieumeghen van Vera Tummers-van Hasselt het gezicht van Nijmegen geweest. Het beeld op de Grote Markt is gebaseerd op het mirakelspel van Mariken die haar ziel aan de duivel verkoopt. Zeer waarschijnlijk is het hele verhaal bedacht en is er nooit een Mariken geweest. Daarbij is de verbeelde Mariken aan grote twijfel onderhevig. Zie hoe zij op haar pink bijt. Misschien moeten we Mariken vervangen als gezicht van Nijmegen. Hetfelds Romeinse masker straalt, alleen al door de grootte, zelfbewustzijn uit. Voor mij zou Het gezicht van Nijmegen heel goed het níeuwe gezicht van Nijmegen kunnen zijn.

Bart Weltens Sedes sapientiae is terug!

21 maart 2020 door Peter Zunneberg

Op 18 januari raasde er een zware storm over Nederland. Vrachtwagens waaiden van de snelwegen, bomen werden ontworteld. Bij het Canisius College in Nijmegen brak de beugel waarmee het beeld Sedes sapientiae van Bart Welten aan de gevel was gehangen en viel het beeld meters naar beneden. Maria liep enkele scheuren op en Jezus werd onthoofd. Door de aanhoudende regen dreigde het beeld ook nog vol met water te lopen, wat voor verdere beschadiging had kunnen zorgen. Gelukkig bracht de school het beeld in veiligheid. Nog gelukkiger is dat de school de waarde van het beeld inzag en direct zocht naar mogelijkheden om het te restaureren.

Andreas Hetfeld
Dat restauratiewerk heeft kunstenaar Andreas Hetfeld de afgelopen maanden op zich genomen. Van Hetfeld wordt binnenkort het zes metere hoge Gezicht van Nijmegen, een replica van een Romeins gezichtsmasker naar het eiland in de Waal versleept en onthuld. Daar ging zijn aandacht de afgelopen tijd vooral naar uit. Maar op momenten dat hij niet naar de loods in Millingen kon, was hij bezig met het restauratiewerk. Probleem bij die restauratie was dat Welten zo’n, zestig jaar geleden, gebruik had maakt van een soort kunsthars, waarvan de samenstelling voor Hetfeld moeilijk te achterhalen viel. Vandaar dat er nu, bijvoorbeeld op het been van Maria een afwijkende plek te zien is. Maar misschien is het juist wel goed dat de beschadigde plekken zichtbaar blijven.

Verdwenen
Waarom is het zo belangrijk dat dit beeld terug is? Bart Welten heeft zo’n tien jaar in Nijmegen gewoond en gewerkt. Naast beeldhouwer was hij leraar kunstvakken op Mater Dei en Notre Dames des Anges. Van zijn hand zijn er zeven werken in Nijmegen zichtbaar geweest. Behalve de Sedes sapientiae op de Berg en Dalseweg, staan er nog twee beelden van Welten in de Dominicuskerk aan de Pater Molkenboerstraat en hangen er twee abstracte ijzeren reliëfs in het collegezalencomplex van de Radboud Universiteit. Zijn bekendste werk, Touwspringend meisje – dat helemaal geen touwspringend meisje was – werd in 2010 bruut van haar sokkel in het plantsoen aan het begin van de Hatertseweg getrokken en is ongetwijfeld omgesmolten.

Symbool
Niet alleen is Sedes sapientiae het enige beeld van Welten dat in de openbare ruimte zichtbaar is. Het is ook een fraai voorbeeld van wederopbouw-beeldhouwkunst die in de jaren vijftig, zestig en zeventig in het kader van de percentageregeling tot stand kwam. Sedes sapientiae is bij uitstek een symbool voor de nieuw gebouwde school. Letterlijk vertaald is sedes sapientiae zetel der wijsheid, iets wat een school toch dient te zijn. Juist in deze weken van niet-alledaags onderwijs is de terugkeer van dit symbool een moment om even bij stil te staan en kracht uit te putten.

Dwarskijken: Van Eyck

2 maart 2020 door Peter Zunneberg Leave a Comment

Iets ten zuiden van Regensburg ligt hoog boven een bocht in de Donau het Walhalla. Het is een schitterend witte, neoclassicistische tempel, gebouwd tussen 1830 en 1841. Binnen zijn zo’n 150 marmeren borstbeelden en gedenkstenen te zien van lieden die een grote rol hebben gespeeld in de roemrijke geschiedenis van Duitsland. Staatslieden, wetenschappers, schrijvers, dichters, componisten, noem maar op. En eigenlijk moet je Duitsland niet strikt nemen, zoals we het land nu kennen. Het gaat om de Duitse landen, ‘Groot-Duitsland’, waar ook ruimte is voor Nederlanders en Vlamingen. Willem van Oranje en stadhouder Willem III. Zeehelden Michiel Adriaansz. de Ruyter en Maarten Harpertsz. Tromp. Alle bustes zijn van na 1830 en af en toe komen er nog nieuwe bij.

Die datering is interessant, omdat het de beeldhouwers voor problemen kon stellen. Hoe zag deze of gene die vijf jaren eerder had geleefd, er eigenlijk uit. Van de Oranjes, De Ruyter en Tromp zijn wel portretten bekend. Maar hoe zag beeldhouwer Erwin von Steinbach eruit (als hij al ooit geleefd heeft) of kluizenaar en mysticus Niklaus von Fluë of schilder Jan van Eyck?
Die laatste was niet zo’n groot probleem: er is immers een portret van Van Eyck bekend waarvan wordt aangenomen dat het een zelfportret is. Op het schilderij Man met rode tulband, uit de collectie van The National Gallery in Londen, staan wat aanwijzingen die erop zouden kunnen wijzen dat Van Eyck hier zichzelf heeft afgebeeld. Voor de maker van de portretbuste was daar geen twijfel over. Hij gebruikte het schilderij als uitgangspunt voor zijn beeld in het Walhalla, inderdaad, compleet met tulband.

2019 was het vanwege zijn 350^e sterfjaar Rembrandtjaar. 2020 is in Gent uitgeroepen tot Van Eyckjaar, alleen zonder aanwijsbare aanleiding. De schilder werd geboren rond 1390 en overleed in 1441. Zijn beroemdste werk, het Lam Gods, het altaarstuk uit de St. Baafskathedraal dateert van 1432. Van een groot jubileum is dus geen sprake. Toch hoopt Gent dit jaar op een miljoen bezoekers. Voor het zichtbaar maken van het ‘feestvarken’, leent het beroemde altaarstuk met twintig panelen zich niet. Gelukkig hebben we nog het zelfportret, dat bijvoorbeeld fotografe Emilie Bonjé gebruikte voor de cover van het boek Dag Jan. Dat Man met rode tulband misschien helemaal geen zelfportret is, dat mag de pret niet drukken.

De anatomie van de afsluitpaal

21 februari 2020 door Peter Zunneberg 7 Comments

Verkeersbelemmerende maatregelen worden ze genoemd: rotondes, drempels, ‘biggenruggen’, etc. etc. etc. Alles om autoverkeer in goede banen te leiden, meer dan met alleen verkeersborden dat doen. In de jaren ’70 was de gemeente Nijmegen al verkeersregulerend bezig, met afsluitpalen. Hardstenen paaltjes midden op de weg die aan automobilisten duidelijk maakten dat ze niet verder konden. Wat de afsluitpalen bijzonder maakte, was de vormgeving: de uitvoering was in handen van gerenommeerde beeldhouwers. [Read more…]

Jan Jacobs Mulder en de kunst van het herinneren

20 september 2019 door Peter Zunneberg 2 Comments

In 1982 kwam ik voor het eerst in Nijmegen. Een vriend was hier gaan studeren en ik logeerde een paar dagen bij hem. Ik herinner me dat ik, onderweg naar de universiteit, op de hoek van de Heyendaalseweg en de Kapittelweg, werd getroffen door een groot kunstwerk van roestige stalen platen.

Evert Strobos, ‘n.a.v. Stonehenge’, gemeentelijk kunstbezit Hengelo

Evert Strobos, dacht ik direct. In Hengelo, waar wij beiden op school hadden gezeten en ik nog altijd woonde, was Strobos the talk of the town. Eind jaren ’70 maakte hij furore met grote cortenstalen werken in de openbare ruimte. In mijn omgeving hoorde ik vooral afkeurende geluiden. Ik vond het wel intrigerend. Maar niet meer dan dat.
In 1987 begon ik in Nijmegen aan de studie Kunstgeschiedenis. Of de stalen platen er toen nog stonden en of ze nog roestkleurig waren, herinner ik me niet meer.

Een aantal jaar geleden begon ik me te interesseren voor kunst in de openbare ruimte en dan vooral in Nijmegen. Ik begon erover te lezen, fotografeerde beelden en zocht naar informatie over de kunstenaars. Zo kwam ik erachter dat een groot kunstwerk langs de Heyendaalseweg The Blue Borderline heette en gemaakt was door kunstenaar Jan Jacobs Mulder. Dat vond ik vreemd. Was dit niet hetzelfde werk dat eerst roestkleurig was? En hoe zat het dan met dat Blue in de titel?
Op de website van de kunstenaar staat dat het werk is gemaakt van beschilderd cortenstaal en dat het geplaatst is in 1980. Was dit inderdaad het werk dat ik roestkleurig had gezien? Ik zocht informatie, maar kon niets vinden. Ik sprak erover, maar niemand kon mijn herinnering bevestigen. Als het inderdaad hetzelfde werk was, moet iemand ooit besloten hebben dat het werk een kleurtje moest krijgen. Wie en wanneer?

Een andere, misschien wel belangrijker vraag is waarom het werk naar de overkant van de Heyendaalseweg is verhuisd. Op de website van Jan Jacobs Mulder lezen we:
De begrenzing van de stad en het universiteitsterrein was onduidelijk en sculpturen van een stevige maat zouden daarin verandering kunnen brengen. Mij werd gevraagd een masterplan te ontwikkelen en één van de grenstekens te ontwerpen.
Doordat we in Nederland rechts rijden en aan de linkerkant tegemoet komend verkeer is, staan verkeersborden en andere markeringstekens rechts van de weg. Dus de hoek van de Heyendaalseweg en de Kapittelweg was een logische plek. Komend vanuit de stad, net over het viaduct, zag je als fietser of als automobilist dat kolossale kunstwerk. Je gaat nu een andere wereld binnen, de wereld van de wetenschap, van de universiteit, maakte het werk je duidelijk.

Op de website Kunst op straat van de gemeente Nijmegen is te lezen dat het werk in 2008 ‘in verband met herinrichting van het gebied’ verhuisd is naar de overkant. Begrijpelijk, maar tegelijkertijd ook ongelukkig. Van signaal dat je een bijzondere wereld betreedt, verwerd het kunstwerk tot een markering dat je terugkeert naar het gewone leven. Daarbij was het strenge, indringende van de roestkleur letterlijk weggeveegd onder de lieflijke blauwe verf.
Hoe de kunstenaar hier over dacht, kunnen we hem helaas niet meer vragen. Jan Jacobs Mulder overleed afgelopen weekend. Als een soort eerbetoon plaatste ik een foto van The Blue Borderline op social media. Daarop kreeg ik diverse reacties dat het werk ooit roestkleurig was, dus inderdaad precies zoals ik me altijd al herinnerde.

« Previous Page