Vroeger had je La Linea, animatiefilmpjes over een vaak zeer opgewonden figuurtje. Het bijzondere van de filmpjes was, zoals de naam ook al zegt, dat het één horizontale lijn was, waaruit het figuurtje als het ware opstond. Het waren uitsluitend contouren waarmee het figuurtje zichtbaar was en voortdurend communiceerde met eenhand met een tekenstift die welwillend details toevoegde. Het enige wat verder varieerde was de achtergrondkleur. Maker van La Linea was de Italiaan Osvaldo Cavandoli, die zijn idee uitwerkte voor reclamefilmpjes van het pannenmerk Lagostina. Al snel werden de filmpjes zo populair dat Cavandoli ze als zelfstandige animaties ging maken.
Ik moest aan La Linea denken toen ik in een beeldentuin in Cuijk een werk zag van Claartje Borren. There were Kings and Queens Followed by Princes and Princesses heet haar werk dat in feite niet meer is dat een zeventig meter lange lijn, waarin talloze figuren in een optocht voortbewegen. Daarbij zijn er zo veel figuren te zien dat je al snel concludeert dat dit niet over koninklijke hoogheden gaat, maar gewoon over onszelf.
Op internet zijn foto’s te vinden waarop de lijn, geplaatst op ijzeren staken, door het groen voortmeandert. In Cuijk bevindt zich tussen de beeldentuin en het aangrenzende oude kerkhof een muur van ruim een meter hoog. En Borrens werk is in Cuijk tegen die muur geplaatst. Daardoor lijken de koningen en koninginnen en hun kroost nu vaste grond onder de voeten te hebben, wat voor mij het werk sterker maakt. Tegelijk geeft het kunstwerk een extra lading aan het kerkhof, waar de hoogwaardigheidsbekleders zich in een plechtige stoet langs de graven bewegen.
Het muurtje vormde ooit de afscheiding tussen het kerkhof en de beeldentuin. Door There were Kings and Queens Followed by Princes and Princesses er tegenaan te plaatsen zorgt het nu juist voor de verbinding.
Het is al weer even geleden dat ik door Amsterdam Nieuw West liep en me een muurschildering opviel. Ik weet niet eens meer wat me het eerst opviel: het kader met een grote hoeveelheid, bijna karikaturaal getekende vogeltjes of de centrale voorstelling die direct te herkennen was als Het melkmeisje van Johannes Vermeer. Waar bij Vermeer de kleuren geel en blauw vaak dominant zijn, versterkten de vogels dat nog eens. Ik maakte er een foto van met het idee dat ik er nog eens iets mee zou doen. Dat moment is nu aangebroken, ik geef het werk een plek in mijn muurmuseum.
Tussen de Spechtstraat en de Koekoekstraat in Enschede ligt een pleintje. Een van de korte zijden oogt wat rommelig. Er zijn twee blinde muren in zes horizontale stroken in twee verschillende kleuren die naar boven toe steeds smaller worden. Tussen de muren is een hek. Links van de linker muur is weer een hek dat twee keer zo breed is als het andere. Links van dat hek is weer een blinde muur, uitgevoerd in weer een andere kleur baksteen, een stuk breder dan de andere muurdelen en minstens twee keer zo hoog. Nondescript dekt wel de lading. Totdat je nadenkt over het reliëf in de muur, een grote halfronde boog, met daaronder drie kleinere halfronde bogen.
