De kathedraal van Albi, in Zuid Frankrijk, is een bijzondere. Hij is geheel opgetrokken uit baksteen. En daarmee is hij misschien wel uniek in Frankrijk. Ook de vorm, met de telkens herhaalde halfronde uitstulpingen is apart. Alsof de kerk talloze wachttorens heeft.

De kathedraal van Albi is gewijd aan Sainte Cécile. Cecilia dus, telg van een roemrijk Romeins geslacht, tot christen bekeerd en rond 230 gemarteld en gedood door onthoofding. Traditioneel wordt Cecilia gezien als de patrones van de muziek, instrumentmakers en zangers. In een van de zijkapellen van de kathedraal van Albi is een beeld van Cecilia te vinden. Het is polychroom zoals dat heet, veelkleurig. Ze ligt op haar zij met haar rechterbeen wat opgetrokken, de armen gestrekt en haar gezicht naar de grond gedraaid. Ze draagt een groen gewaad met gouden strepen en om haar hoofd heeft ze een oranje doek die nog net wat van haar donkere haren laat zien. De houding doet denken aan iemand die tijdens de slaap door de dood is overvallen. Het roept associaties op met de stoffelijke overschotten die in Pompeii zijn opgegraven.
Waar het beeld door die houding enorm ontroert, is er toch iets vreemds mee aan de hand. Want vertelt het heiligenverhaal van Cecilia niet dat zij de dood vond door onthoofding? Hier zit haar hoofd nog heel natuurlijk aan haar romp. Het enige wat duidt op een mogelijk onthoofding zijn wat strepen die ogen als geronnen bloed na een oppervlakkige snijwond.
Opheldering valt er bij de maker van het beeld niet te vinden. Die is namelijk onbekend. En toch ook weer niet. Het beeld is namelijk een kopie. Het origineel bevindt zich in Rome, in de Santa Cecilia in Trastevere. De kerk waar ik eerder dit jaar voor de deur stond, maar die op dat moment gesloten was.

De maker van dat beeld is wel bekend: Stefano Maderno. Zijn broer Carlo Maderno was een vooraanstaand architect die onder meer betrokken was bij de bouw van de Sint Pieter en de Santa Maria della Vittoria in Rome. Stefano maakte furore als beeldhouwer. Hij baseerde zich veelal op voorbeelden uit de oudheid. Dus misschien is die Pompeii-associatie helemaal niet zo vreemd. Het verhaal dat Cecilia bij het openen van haar graf in 1599 in deze houding zou zijn aangetroffen, moeten we maar met een korreltje zout nemen. Overigens heeft Maderno, anders dan de Albigenzer kopiist, de onthoofding wel (deels) zichtbaar gemaakt. Op de nek van zijn marmeren Cecilia is een diepe keep te zien, alsof er iemand met een bijl daadwerkelijk op geslagen heeft.