Langs de Maasdijk, aan de noordkant van Cuijk staat een beeldengroep van Wim Klabbers. Hoewel ze totaal geen menselijke trekken hebben, herken je toch direct drie figuren die hier bijeen zijn. Afhankelijk van je perspectief kun je constateren dat een van de figuren wat groter is dan de twee andere. Je zou daaruit kunnen opmaken dat het gaat om een ouder, of in ieder geval een volwassene, en twee kinderen. De conversatie is volgens diverse bronnen de titel van dit werk. Of dat juist is, valt te betwijfelen, omdat er in Overasselt, zo’n tien kilometer van Cuijk, een beeld van Klabbers staat dat er heel ander uitziet, maar ook die titel draagt. Als de titel klopt, heeft het er veel van weg dat de grootste figuur aan het woord is en de andere twee schateren van het lachen. Hun achterover hellende houding duidt hierop. En mocht de titel juist zijn, dan moeten we ook constateren dat we kijken naar een heel ander soort conversatie dan die Pieter d’Hont verbeeldde in Het gesprek, waar ik vorige week over schreef.
Mijn eerste indruk was een heel andere toen ik het beeld zag. En het was een foto, die ik pas zag, die dat nog eens bevestigde. Natalia Drepina is een Russische fotografe. Haar werk heeft iets poëtisch, iets dromerigs en iets verontrustends. Misschien dekt de term gothic de lading het best. In haar foto Evening Muses zien we de silhouetten van drie vrouwen, dansend in de avondschemering. De bewegingen van de handen geven iets geëxalteerds aan de voorstelling, alsof de vrouwen in trance zijn. Dat element ontbreek in de beeldengroep van Klabbers. Wat we wel zien is het achterover hellen, nog veel meer dan bij de figuren van Klabbers.
Het is wonderlijk hoe associatie een rol speelt bij interpretatie. Want door de foto van Drepina en de parallellen met de beeldengroep van Klabbers zie je ineens de manier waarop de beelden daar staan, in het vrije veld en in een kringetje. Dat geeft Klabbers werk eenzelfde mysterieuze lading, alsof we hier getuige zijn van een duister ritueel. En dat terwijl de maker die lading er waarschijnlijk helemaal niet in heeft gelegd en mogelijk zelfs alleen maar een onschuldige conversatie heeft willen verbeelden.
Geweldig, je artikelen. Ik lees ze graag en word er altijd wijzer maar vooral ook nieuwsgieriger van. Dat eerste is niet zo heel vreemd, want niet met kunst opgegroeid en pas later belangstellend, dat laatste voedt en dat lijkt me een van de bestaansredenen van kunst.