Wat hebben een collectief eetcafé in Nijmegen en een galerijflat van twaalf verdiepingen in Heerlen met elkaar gemeen? Het antwoord is een muurschildering van Hyuro.
Hyuro werd in 1974 als Tamara Djurovic geboren in Argentinië (op welke datum en in welke plaats blijken niet makkelijk terug te vinden). Vermoedelijk verhuisde ze in de jaren ’90 naar Valencia, waar ze aan de technische universiteit een opleiding volgde. Djurovic overleed op 19 november 2020 aan leukemie.
Tussen 2011en 2020 maakte ze naam met haar muurschilderingen, waarin vaak vrouwen een hoofdrol vertolkten. In iets meer dan acht jaar werkte ze veel in Spanje (vooral in haar woonplaats Valencia) en Italië, maar er zijn ook muurschilderingen van haar hand te vinden in Noorwegen, Denemarken, Polen, Rusland, de Verenigde Staten, Mexico, Brazilië, Argentinië, Tunesië, Australië en Nieuw-Zeeland. In totaal maakte Hyuro zo’n ruim honderd muurschilderingen, waarvan dus twee in Nederland.
Op de gevel van eetcafë De Plak in de Bloemerstraat in Nijmegen schilderde ze in 2019 acht vrouwen die met allerlei keukengerei (pannen, deksels, houtenlepels) muziek maken. Het is een bonte voorstelling van een groep mensen met een directe link naar de gebruiker van het pand. Perspectief is er niet, alle figuren zijn even groot en ze verschillen hooguit doordat we sommige frontaal zien, anderen en profil en een zelfs voor driekwart op de rug. Samen vullen ze het vlak van naar schatting acht bij tien meter, waarbij opvalt dat vier figuren zijn afgesneden omdat de muur niet groter is en een doordat er een raam in de wand zit.
Een dergelijke afsnijding is het enige overeenkomst van de schildering in Nijmegen met die in Heerlen. Daar, op één van de galerijflats aan de Peter Schunckstraat aan de rand van de wijk Heerlerbaan, schilderde Hyuro een vrouw van wie het gezicht ontbreekt. In haar armen koestert ze een gebroken en weer in elkaar gelijmde vaas. Ook hier is dus de voorstelling groter dan het beschikbare vlak, dat hier, anders dan in Nijmegen al kolossaal is. De wand van de flat is naar schatting acht meter breed en een kleine veertig meter hoog. Om de voorstelling in volle glorie te kunnen aanschouwen, moet je eigenlijk flink afstand nemen. Fraai zicht zou je hebben vanaf de Euregioweg tussen Heerlen en Kerkrade, ware het niet dat hier bomen het zicht belemmeren. Ook dichterbij de schildering was er een obstakel. Op een meter of tien van de wand staat een soort ketelhuis, waardoor van afstand het zicht op de voeten van de vrouw geblokkeerd wordt. Dat loste Hyuro op door op de zijmuur van het gebouwtje de voeten nogmaals te schilderen.
Wat ik mooi vind aan het werk in Nijmegen is het plezier dat ervan af straalt. Heb lol in koken lijkt het te willen zeggen. Maar in Heerlen gaat de boodschap nog een stuk verder. Door de gigantische afmetingen is het werk enorm krachtig, maar de voorstelling toont juist kwetsbaarheid. Het laat zien dat iets wat kapot is geweest, toch nog waarde kan hebben. In feite gaat dat ook op voor Heerlen, dat na de hoogtijdagen van de mijnindustrie een lange periode van neergang heeft gekend. Eigenlijk zegt Hyuro met haar schildering dat we zuinig moeten zijn op Heerlen. Ik vind dat wel mooi. Maar ik hoop vooral dat we ook nog heel lang heel zuinig zullen zijn op het werk van Hyuro.
Geef een reactie