‘Als je goed om je heen kijkt zie je dat alles gekleurd is’, dichtte K. Schippers ooit. Lang heeft de tekst op een muur in Nijmegen gestaan. Ik moest er pas weer aan denken toen ik rondliep in Münster. Lopend door de Königstrasse langs een pleintje in Münster viel me op dat de klinkers in het wegdek verschillende kleuren hadden. De meeste licht van kleur, zoals in de rest van de straat. Maar andere waren donkerder en in een grillig patroon gelegd. Ik heb er een foto van gemaakt, met het idee om thuis na te gaan of mijn vermoeden juist was. Om me heen kijkend zag ik dat ik voor het Kunstmuseum Pablo Picasso Münster stond. Het museum biedt onderdak aan een grote hoeveelheid grafisch werk van Picasso.
Het plein voor het museum heet heel toepasselijk de Picassoplatz. En de donkere delen van het plaveisel zouden zomaar een portret van de beroemde Spaanse kunstenaar kunnen vormen. Een portret dat staand op straat niet waar te nemen viel, maar vanuit de lucht des te beter. En mijn vermoeden bleek dus juist.
(c) Kunstmuseum Pablo Picasso Münster
Eerder schreef ik al over het verschijnsel anamorfose, waar een tekening van de beschouwer een bepaald standpunt vraagt om de voorstelling in de juiste verhoudingen te kunnen zien. In Münster is dat in zekere zin ook zo. Alleen een niveautje hoger. Het portret van Picasso vraagt eigenlijk van de beschouwer om over het plein te vliegen. Zolang de mens niet vliegen kan, zijn we aangewezen op foto’s. Welbeschouwd is het portret in Münster eigenlijk geen anamorfose. De bewuste vervorming van het beeld door de maker ontbreekt. Maar uiteindelijk is het effect voor de beschouwer hetzelfde.
