‘Je gaat het pas zien als je het doorhebt.’ Deze woorden van Johan Cruyff waren jarenlang het motto van Wieteke van Zeils rubriek Oog voor detail in het Volkskrant Magazine. Het gaat zeker op voor graffiti en street art. Nu is graffiti al zo oud als de weg naar Rome, letterlijk, want de oude Romeinen schreven van alles en nog wat op muren. Bewijzen daarvoor zijn door archeologen gevonden tijdens opgravingen in Pompeï. Nou heeft graffiti iets heel terloops. Je bent nauwelijks geneigd er heel bewust op te letten. Als je eenmaal de opvallende tekst ‘Bejaarden tegen racisme’ hebt gezien, valt hij daarna amper nog op. En dat hij dan op een dag in de wand gegrift blijkt in plaats van erop gespoten? Het zal wel. Toen Combolution in de Scheidemakershof zijn Waalpainting over het bombardement maakte, schilderde hij er gewoon overheen.
Maar pas stelde er iemand een vraag over deze graffiti op social media. Er werden wat plekken genoemd en plots blijkt er tussen die plekken die je allemaal onbewust wel eens gezien hebt een verband te zijn. Op een aantal muren in de stad beitelden een of meer kunstenaars van een collectief dat zich Pink Pony Express noemt, teksten die aanvankelijk gespoten waren. Het idee achter het project Spuiten of hakken was om een brug te slaan tussen hedendaagse graffiti en het Romeinse verleden van Nijmegen, door voor de graffiti een Romeins aandoende vorm te kiezen. Behalve Bejaarden tegen racisme heb ik Rust, Rotkop en Call me … anytime gevonden. Die laatste is opmerkelijk omdat de hele wand, met alle aanwezige tags is witgekalkt, maar er is voor Call me een uitzondering gemaakt.
Ik vind Spuiten of hakken, hoewel het een paar jaar oud is, erg origineel en geef het project graag alsnog een plek in mijn Muurmuseum. En mocht ik wat gemist hebben? Mail me … anytime.
