Het kan beeldrijm zijn, waardoor we bij het zien van een schilderij, een tekening, een beeld of een gebouw direct aan een ander kunstwerk moeten denken. Maar soms is het ook een associatie, een gevoel of een herinnering waardoor onze gedachten ineens in een andere richting gestuurd worden. Dat is Dwarskijken.
Je kunt het misschien het best loggia’s noemen, de open ruimtes in het torenachtige deel van een woon-werkpand in Nijmegen. Een loggia is immers een overdekte open ruimte, soms voorzien van borstwering of balustrade.
In 2002 werd het pand gebouwd naar een ontwerp van het Nijmeegse bureau RDM Architecten. Het biedt onderdak aan een praktijk voor orthodontie en diverse appartementen. Ik vind het niet heel erg geslaagd. Waar twee derde van het pand licht en open oogt (links en midden), komt juist het rechter deel, ondanks de loggia’s, heel massief en bijna lomp over. Toch kijk ik er altijd naar en gaat mijn fantasie met mij op de loop als ik erlangs fiets. Door de loggia’s moet ik altijd aan Toscane denken, waar zich in Florence misschien wel de bekendste loggia, de Loggia dei Lanzi bevindt.
Tegelijk roept het gebouw associaties op met het werk van M.C. Escher. Hij plaatste zijn raadselachtige architecturale constructies vaak in realistische, heuvelachtige landschappen. Ook in die tekeningen zit een Toscane-associatie. Van de lompheid van het torendeel naar het transparante van Eschers bouwwerk lijkt een enorme stap. Maar voor mij zal het altijd verwant zijn.
Doen bepaalde schilderijen, beelden of gebouwen door vorm of inhoud jou ook op een verrassende manier denken aan andere kunstwerken? Laat het me weten. Misschien krijgen ze ook een plekje in Dwarskijken.
(Met dank aan Bea Ros voor de term Dwarskijken)
Geef een antwoord