Ik had een Mariaverschijning. En ik kon er nog een foto van maken ook. Dat lijkt breaking nieuws, maar dat is het niet. Het Vaticaan hoeft niet gealarmeerd te worden en grote nieuws-outlets kunnen doorgaan waar ze al mee bezig waren. Het was ook niet de eerste keer. De vorige keer was ik op de fiets en had ik geen zin om af te stappen. Maar nu was ik lopend en had ik tijd om even stil te staan.
Op de Daalseweg, op de rotonde voor het oude Badhuis, staat een kunstwerk, Sculptuur van Jan Samsom. Een witte en een zwarte plaat staan rechtop naast elkaar. Bovenop liggen twee buizen die aan de beide einden een grote glazen medaillon dragen. Die medaillons, een met een tekening van Maria en een met de duivel, houden elkaar in balans. Met het wit en het zwart staan ze voor de strijd tussen goed en kwaad. De kunstenaar verklaarde zelf het werk als Mariken van Nieumeghen en Moenen, waarmee hij een link legt tussen dit middeleeuwse theaterstuk en het Badhuis dat tegenwoordig dienst doet als theater. Dat is mooi, maar weinigen zullen Mariken en Moenen herkennen, terwijl zij als personages in het stuk in feite ook de strijd tussen goed en kwaad uitdrukten.
Alles in het kunstwerk mag dan mooi in balans zijn, toch leren we dat het beter is om goed te doen dan om kwaad te doen. Om dat zichtbaar te maken, vermoed ik dat Samsom met de situering van het werk op de rotonde een slimmigheid heeft uitgehaald. Op een wit vlak kun je wel een voorstelling projecteren, op een zwart vlak niet. Daarbij schijnt de zon nooit vanuit het noorden. Daardoor is er nooit een tweede beeld van de duivel zichtbaar. Maar bij voldoende zonlicht verschijnt even na het middaguur wel op de witte staander een projectie van het goede. Mijn Mariaverschijning dus.